Weer thuis, KOUD!

De laatste dagen in Zuid Afrika zijn voorbij gevlogen. Afscheid nemen van alle mensen waar we mee gewerkt hebben, de kids op de crèches en natuurlijk alle mensen op de campus. Niet leuk, maar wel fijn om te doen met de gedachte dat het project doorgaat. Sterker nog, 1 van de crèche supervisors heeft zelf al het initiatief genomen om maar vast te beginnen! Fantastisch om te horen!

Donderdag zijn we om 14.00 weggereden richting Port Elizabeth. De laatste rit door Zuid Afrika, erg raar gevoel is dat zeg. Het land en het landschap verveelde me nog steeds niet, dus tijdens deze rit nog maar 1x genoten van het uitzicht. Eenmaal in Port Elizabeth gelijk maar ingecheckt voor alle 3 de vluchten, en mijn charmes (ahum) in de strijd gegooid om de overbagage van de meiden zonder problemen mee te krijgen ;-).

De eerste vlucht vertrok mooi op tijd, en na zo'n anderhalf uur konden we de gigantische omvang van Johannesburg zien. Wat een gigantische stad moet dat zijn zeg! Het vliegveld zag er bovendien echt heel mooi uit, en deed zeker niet onder voor Schiphol of London Heathrow. Heel modern, maar toch met een gezellige Afrikaanse sfeer.

Ook onze 2de vlucht naar London vertrok weer mooi op tijd, en was weer prima in orde. Genoeg films beschikbaar, en terwijl iedereen lag te slapen vermaakte ik me wel met m'n scherm en het stewardessen knopje ;-). Halverwege de nacht wil je eigenlijk wel slapen, maar ik ben toch echt weer tot de conclusie gekomen dat stoelen niet gemaakt zijn om in te slapen... In totaal heb ik een half uurtje geslapen, en daar ga je je niet bepaald fitter van voelen.

In London weer de belachelijke beveiliging door, waarbij deze keer iedereen z'n schoenen uit kon trekken, en waarbij er door het vliegveld personeel nog steeds geen lachje af kan. Echt een mooie luchthaven, maar wat een chagrijnig klote personeel zeg.

De laatste vlucht vertrok ook redelijk op tijd, en ondanks dat het vliegtuig geluiden maakte die ik echt nog nooit een vliegtuig heb horen maken zijn we veilig aangekomen in Dusseldorf, samen met onze bagage gelukkig!

Ook al had ik tegen iedereen gezegd dat Dusseldorf echt te ver was om me op te komen halen, stonden naast m'n ouders toch Nicolet en Lysette achter de schuifdeuren bij het vliegveld, gewapend met ESN shirt, vest, twixen en een ballon :-D Hartstikke leuk om zo aan te komen! Maar wat is het koud hier zeg!!!

Na even wat te hebben gedronken op het vliegveld zijn we gaan rijden richting Nieuwegein, met onderweg een stop om de eerste (Mac) kroket naar binnen te werken ;-). Thuis geslapen, foto's laten zien en wat tv kijken, en na Top Gear naar bed voor een goeie nacht slaap. Volgende ochtend wel op tijd op om nog even gauw wat mensen te bezoeken, en voor ik het wist zat ik alweer in de trein richting Leeuwarden.

Eenmaal thuis aangekomen de tas naar boven gesjouwd, en toen ik de deur opendeed van m'n kamer bleek mijn keurig opgeruimde kamer vol te liggen met 187 BALLONNEN! Hahahaha, het was me al gauw duidelijk dat hier maar 3 mensen achter konden zitten, Marije, Merel en Leila. Vervolgens bleken zij mijn koelkast ook nog eens vol te hebben gegooid met flessen cola, wat natuurlijk altijd goed is. Hartstikke leuk, maar wel een flink werk om ze kapot te maken :P.

S'avonds nog een feestje wat erg gezellig werd, en half onderkoelt lag ik uiteindelijk weer lekker in m'n eigen warme bedje.

Het is een fantastische periode geweest, maar het is goed om weer thuis te zijn. Het had alleen best een graadje of 20 warmen mogen zijn, en die sneeuw vanochtend hoefde ook echt nog niet, haha! Bedankt voor alle leuke reacties de afgelopen tijd, en ik hoop iedereen snel weer te zien!

Lesotho en de laatste week

Deze week waren er nog een aantal verplichtingen waar we aan moesten voldoen, en wilde ik nog naar een van de plekken die al vanaf mijn aankomst hoog op mijn verlanglijstje stond. Daarover later meer.

Eerst de school verplichtingen, die voornamelijk bestonden uit het afmaken van alles (rapport, Excel bestanden, word documenten, etc. etc.) en uiteraard de eind presentatie. Dinsdag zouden we deze presentatie hebben, en het is prima gegaan. Het was fijn om dat hoofdstuk ook weer af te sluiten, en de opmerkingen vanuit het publiek over het project waren erg cool. Het liet weer zien dat dit een belangrijk project is, en dat we het goed gedaan hebben.

De volgende dag ben ik nog met 2 anderen een keer naar Harris House geweest, de 'voedselbank' voor de dump waar ik al eerder over verteld heb. Ik was hier nu al 2x eerder geweest, en mijn mond viel dan ook open toen ik zag hoeveel brood er deze keer was! Overal waar je keek lag gewoon brood! Deze broden komen van de supermarkten, en zijn nog wel goed, maar te oud om te verkopen. Met deze hoeveelheden die dus blijkbaar over zijn, twijffel ik wel erg aan de inkoop kwaliteit van de supermarkten hier, haha! Ach, het komt goed terecht.

Deze keer ben ik ook weer mee gegaan naar de dump om het daadwerkelijk uit te delen. Omdat er zoveel brood was, moest er met 2 'bakkies' (pick ups) gereden worden, en wij reden met degene mee die er als eerst heen ging. Tijdens de rit van een minuut of 10 probeerde de chauffeur ons te bekeren om christelijk te worden, wat hem (verassend) niet gelukt is. Toen we daarna de eerste lading brood hadden uitgeladen, en zo'n 100 hongerige mensen netjes zaten te wachten, reed onze bakkie weg, met de boodschap dat de anderen zo wel zouden komen.

Daar sta je dan met z'n 2en, een helehoop brood, en 100 hongerige mensen. Gelukkig wachten ze allemaal rustig, en hoefden we ons noodplan niet uit te voeren (dat luidde: als ze allemaal komen, mogen ze het hebben en zijn wij weg :P). De anderen kwamen daarna ook, en na de gebruikelijke gebeden kreeg iedereen ruim 4 broden, en ruim een liter soep. Met dank aan het inkoop beleid van de supermarkten, haha.

Ergens bovenaan mijn to do list voor Zuid Afrika, stond nog een trip naar Lesotho. Lesotho is een ander landje, volledig omringt door Zuid Afrika. Het bestaat eigenlijk volledig uit bergen, en het is een beetje achtergebleven qua ontwikkelingen zoals die bij ons heel normaal zijn.
Aangezien ik deze keer alleen ging was er nog een hoop te regelen. Met de BazBus (de backpackers bus die door Zuid Afrika gaat) ben ik donderdag ochtend vertrokken richting Kokstad. Erg grappig om midden in Zuid Afrika naast iemand te zitten uit Montfoort, die bovendien ook nog jaren geleden naar dezelfde discotheek in IJsselstein (De Shaker) is geweest, die al jaaaaren dicht is ondertussen.

Eenmaal in Kokstad aangekomen moest ik een nacht doorbrengen in een hotel, aangezien de shuttle richting Underberg niet reed die dag, en Kokstad geen hostels heeft. Zoveel duurder was het bovendien, en de luxe van een kamer voor jezelf na 3 maanden alleen maar kamers te hebben gedeeld is geweldig! Al was het een hele simpele kamer, het voelde alsof ik in het Hilton was beland.

Na een heerlijke nacht in mijn kleine Hilton, en een ontbijt bij 'Wimpy' werd ik opgepikt door de shuttle naar Underberg. Bij shuttles moet je hier in Zuid Afrika altijd denken aan propvolle oude busjes, maar deze keer kwam er een schitterende Dodge Caliber voorgereden. Zo'n comfortabele taxi heb ik in Zuid Afrika nog niet gehad, haha. Anderhalf uur later kwam ik aan in Underberg, waar ik na wat formulieren in te hebben gevuld de Land Rover Defender in stapte samen met 2 duitsers (Anne (mannelijk) en Linda).

Om Lesotho via Underberg in te komen, moet je beschikken over een auto met vier wiel aandrijving. Waarom werd al gauw duidelijk, de weg omhoog is zo slecht, en vol met gaten en naar beneden gevallen stenen, dat je met een gewone auto simpelweg de bochtige weg omhoog niet red. Wel heel gaaf om met deze auto omhoog te klimmen. Voor het heftigste gedeelte begon, moet je eerst wel de grens door van Zuid Afrika. Ik ben natuurlijk gewend aan het Schengen Akkoord, dus moest even omschakelen dat je niet overal zomaar door kunt rijden.

De tocht verder was schitterend. We hadden geluk dat het vrij helder was, en de uitzichten waren fenomenaal. Mooie watervalletjes lopen door de bergen heen, uit 1 kon je zelfs drinken (het lekkerste water dat ik ooit binnen heb gekregen!), schitterende vogels, en prachtige bergen. Na een uur zo te hebben geklommen met de auto kom je bij de grens van Lesotho, waar je weer een nieuwe stempel in je paspoort krijgt (mijn smetteloze paspoort begint zo tenminste nog eens ergens op te lijken :P). Je merkt hier gelijk al 2 dingen; het is hier boven een stuk kouder, en het is gelijk al een stuk primitiever.

De eerste stop was bij een klein dorpje, waar onze gids gauw een stuk brood voor ons haalde. Dit word vers gebakken, een beetje op de manier zoals het brood bij de Potjekos werd gebakken. Erg lekker zo vers uit de pan. Vervolgens gingen we naar de schaapscheerderij (geen correct nederlands, maar hoe moet je het anders noemen ;-)). Lesotho zit vol met schapen, en 1x per jaar word een schaap geschoren, allemaal met de hand. Ik heb het ook geprobeerd, en ondanks dat het niet echt een talent van me is, ging het best aardig, haha.

Als je verder het land in gaat zie je wat dit land zo mooi maakt. Niet alleen de bergen en de natuur, maar de mensen die nog traditioneel met dekens als kleding lopen, en de dorpen met huisjes nog echt gebouwd puur met de stenen die voor handen zijn i.p.v. bakstenen. Herders rijden op paarden om hun kudde schapen bij elkaar te houden, en transport gebeurd voornamelijk op de rug van een ezel. Echt de beelden zoals je ze welleen in een film ziet.

Het hoogste punt waar we zijn geweest lag op zo'n 3260 meter boven zee niveau. Hier kon ik echt alvast goed wennen aan Nederland straks, wat was het daar koud! Toen we hiervandaan naar beneden reden kwamen we uit bij ons gast gezin. Hele vriendelijke mensen die al jaren zo mensen laten proeven van hun cultuur. De vader van de familie begroette ons met de woorden 'I wish you peace, rain and prosperity'. Het eerste en het laatste kon ik nog inkomen, maar om nu een week voordat je naar Nederland vertrekt regen toegewenst te krijgen vond ik toch wat minder :P. Later werd uitgelegd dat dit standaard is om te zeggen als je iemand begroet, en de regen is voor hun natuurlijk gunstig om hun gewassen te verbouwen.

Een dochter van het gezin nam ons mee het dorp in, waar we uitkwamen bij een huisje vol met vrouwen. Hier kregen we uitleg over een aantal voorwerpen en tradities, en elke keer als je iets goed deed werd er geklapt en gegild. Ik schok me kapot toen dit voor het eerst gebeurde toen ik een schaal die op het hoofd gedragen word op m'n kop zette! Andere momenten waarop dit gebeurde waren onder andere toen ik traditioneel graan maalde op een steen (hier word trouwens bij gezongen, erg leuk!) en als we namen van de mensen goed zeiden. De vrouwen showden ons nog wat traditionele dansen en muziek, waarna we terug richting ons verblijf gingen. Hier werd opnieuw gedanst en gezongen (we hebben zelfs nog meegedanst), en na een goeie traditionele maaltijd en wat mooie verhalen zijn we naar bed gegaan.

De volgende ochtend weer vroeg op, want de avond ervoor had ik me over laten halen om mee te gaan paardrijden. Het moest er nu toch echt eens van komen, dus voor ik het wist zat ik op een paard. Een beetje wankel, dat wel, dus mijn camera heb ik dapper overgedragen aan onze gids. Het was ongelofelijk hoe die beesten kunnen klimmen zeg! Ik vond het haast zielig voor het beest, maar volgens de gids merkte het paard er niks van. Onderweg nog traditioneel bier gedronken (een slokje was zat ;-)), en na 2 uur paardrijden en een lunch reden we weer terug richting Zuid Afrika. Op de terugweg onder andere nog een stuk gewandeld, meer uitleg over de cultuur gehad, en wat gedronken in de hoogste pub van Afrika.

De weg terug naar beneden was het bewolkt, dus gelukkig hadden we van het uitzicht kunnen genieten op de heenweg. Rond een uur of 18.00 kwamen we weer aan bij het hostel. Toen ik na een hapje te hebben gegeten even een uurtje wilde gaan liggen, bleek dat ik opeens de volgende ochtend pas weer wakker werd, haha. Toch blijkbaar best vermoeiend zo'n 2 daagse trip. Met de shuttle weer terug naar Kokstad, waar de Bazbus stond te wachten, en in een vrijwel legen Bazbus ben ik weer terug gereden naar Port Alfred.

Dit was eigenlijk mijn eerste weekend echt backpacken, en het is me prima bevallen. Je leert als je alleen bent veel makkelijker mensen kennen, en de vrijheid om te doen en te laten wat je maar wilt is heerlijk. Dit zal ik in de toekomst vast en zeker nog wel vaker gaan doen.

Nu komen de laatste 4 dagen er aan, waarin we iedereen gedag moeten zeggen, nog even wat kleur op moeten doen en gaan inpakken. Erg dubbel allemaal, lekker om weer naar huis te gaan, vervelend om iedereen gedag te zeggen, en jammer dat ik niet nog verder kan reizen hier.

Voor dat ik afsluit nog 1 ding. De afgelopen tijd hebben jullie royaal geschonken aan de Roeivereniging hier in Nemato. In totaal is er met de huidige wisselkoers alleen door jullie al 3100 rand binnengehaald! Dit is veel meer dan ik had verwacht, en ik wil jullie daarom ook allemaal heel hartelijk danken. Ik ga er deze week persoonlijk voor zorgen dat het geld daar goed terecht komt. Heel erg bedankt.

Ik zal hierna nog 1 bericht voor deze reis plaatsen, als ik weer terug in Nederland ben.
Tot snel!

Voor de klas, aan het werk en Coffeebay

De tijd begint nu echt te dringen, en voordat we het weten, zijn we alweer richting huis! Afgelopen donderdag is het aftellen echt begonnen, vanaf dat moment nog maar 2 weken voor we het vliegtuig in stappen...

Dat betekend wel dat er nu nog even hard gewerkt moest worden natuurlijk. Ten eerst mijn plan waar ik al eerder over verteld heb. Deze week was het tijd voor een belangrijk onderdeel daarvan, namelijk het trainen van de crèche teachers en supervisors. Dit zijn de mensen die daadwerkelijk de house visits moeten gaan doen, en het is dus erg belangrijk dat zij goed weten wat ze moeten doen en op welke manier.

Woensdag was het zover, in the advice office (waarvanuit de project coördinator zal gaan werken) zou de training plaats vinden. Vond het wel een raar idee, ik als student training geven aan docenten. Ik was in eerste instantie bang voor 2 dingen: 1. Een te lage opkomst, met afspraken hier weet je het immers maar nooit... 2. Een te hoge opkomst, aangezien het in the advice office zou zijn moesten er ook weer niet teveel mensen komen, anders zouden we een tekort aan ruimte hebben. Uiteindelijk was er zo'n 20 man in totaal wat perfect paste. Van de 6 crèches zijn er 5 op komen dagen, terwijl ik al hoopte op 3 van de 6. Verder waren er o.a. nog mensen van child welfare en social development wat ook erg fijn en nuttig was.

De training ging goed, eerst was er mijn verhaal over het project, wie wat zou gaan doen, en wat hun taak zou zijn. Toen alles was uitgelegd is de groep opgedeeld in 3 groepen die allemaal een situatie kregen die ze moesten analyseren en na een kwartier moesten presenteren. Het was super om te zien dat iedereen goed meedeed, en met prima antwoorden kwam! Ik heb het idee dat ze het leuk vinden, en dit bevestigd alleen maar dat dit plan wel moet gaan werken!

De volgende dag zijn we zelf nog eens wat house visits gaan doen, samen met een van de (net getrainde) supervisors. Hier was ook weer duidelijk te zien dat ze het leuk vond om te doen, en ze zei zelf ook dat ze het fijn vond om op deze manier 'ervaring op te doen'. Buiten dat hebben we weer erg veel info aan onze database kunnen toevoegen, en hebben we eens foto's kunnen maken tijdens het werk (deze staan al online).

Ook voor de andere groep was er een belangrijk moment afgelopen week. Hun project bestond uit het vinden van sponsoren voor schoolspullen en uniformen voor de armste kinderen uit de Nemato Township. Zij hebben met deze kinderen schoongemaakt tijdens de kinderen hun zomervakantie, waardoor de kids leerde dat ze door te werken ook echt iets konden verdienen. Ook hun project is een succes geworden, en afgelopen week was de uitreiking van de spullen. Ik was weer ingehuurd voor de foto's, en het was erg leuk om te zien dat moeders en kinderen zo blij en trots waren dat deze mogelijkheid is geboden.

Toen we aan het eind nog even zaten te wachten op een busje, kwam er opeens een klein jongetje op m'n schoot zitten. Hij kroop helemaal tegen me aan, dus ik gaf gauw m'n camera aan Peter zodat die dat even vast kon leggen. Toen dat gebeurde, en de andere kinderen door hadden dat er foto's gemaakt werden, had ik opeens een heel dozijn kids aan me hangen! Allemaal wilden ze op de foto, en ik kon geen kant meer op! Leuke foto's heeft het zeker wel opgeleverd, haha!

Voor het weekend stond Coffee Bay gepland, een mooie plek aan de Wild Coast. Voor mij was deze plek ook een van de plekken die ik graag nog wilde zien omdat ik er al veel over gelezen heb. Het valt namelijk onder de Transkei, het gebied waar Nelson Mandela vandaan komt.

De Transkei was 1 van de 'homelands' in de tijd van de apartheid, wat wil zeggen dat het een soort afgestoten staat werd waar de zwarte (Xhosa) bevolking mocht leven. Ookal is de apartheid al enkele jaren afgeschaft, nog altijd is dit een wereldje opzich. Hier ben je echt zo'n beetje de enige blanke die er rondloopt, je moet om de zoveel tijd stoppen met de auto omdat er opeens een koe of geit op de weg staat, en alles doet verschikkelijk arm aan.

Aan de andere kant is de omgeving schitterend, glooiende bergen met ronde hutjes erop, kinderen die allemaal vrolijk naar je zwaaien, en fantastische uitzichten. Het lijkt wel of de tijd hier stil heeft gestaan, heel apart om te zien.

De rit er naartoe heeft al ruim 5 uur geduurd, o.a. door het moeten stoppen voor de dieren steeds. Na zo'n rit ben je natuurlijk best moe, dus hebben we die middag maar gewoon een beetje gerelaxt in het (erg nette) hostel. S'avonds een hapje eten bij een vage pizzeria, en nog gezellig bij het kampvuur en in de bar wat gedronken. Toen we in ons ronde hutje allemaal in ons stapelbed lagen nog erg melig lopen ouwehoeren, en de volgende ochtend weer vroeg op.

Voor deze vroege zondag ochtend stond namelijk heel sportief een wandeling op het programma naar 'The hole in the wall'. Om 9 uur zou onze gids er zijn, en inderdaad iets na 9 uur kwam er een jongen aangelopen om ons mee te nemen voor deze toch. De tocht was ontzettend mooi, soms iets te hoog (de hoogtevrees is toch nog niet helemaal weg, haha), maar echt de moeite waard. Je loopt door een gebied wat lijkt op iets wat je welleens in films ziet. Groene bergen, met ronde hutjes erop, waarvan je denkt; 'leuk gemaakt in die film, maar dat zie je nergens in het echt'. Nu weet ik dus dat er echt plekken zijn waar je dat vind.

Onze gids was wat stil en wat vaag, maar het ging allemaal wel prima. Als je wat vroeg kreeg je na een aantal keer wel een antwoord, maar verder zei hij niet veel. Waar ik wel direct antwoord op kreeg wat ik erg grappig vond was mijn vraag waarom veel van de ronde hutjes blauw/groenig geverfd waren. Is dat een traditie? Heeft het een betekenis? Nee... Die kleur is gewoon simpelweg de goedkoopste die verkocht word! Wij Nederlanders moeten toch eens leren dat niet overal iets achter zit, haha!

Na 3 uur door het mooie gebied te hebben gelopen kwamen we dan eindelijk bij het eindpunt aan, the hole in the wall. Eigenlijk stelde dit niet zo heel erg veel voor, het was wel mooi, maar niet heel spectaculair ofzo. Gelukkig hoefde we het stuk niet meer terug te lopen, maar werden we door het hostel opgehaald. 3 uur lang berg op, berg af lopen breekt je toch wel op, en dan is zo'n rit terug erg fijn! Wel kwamen we er nog achter dat onze gids eigenlijk niet onze gids was, die stond op ons te wachten bij het hostel toen wij al weg waren! Ach, deze jonge deed het prima, we hebben gezien wat we wilden zien, ik vind het wel best.

Nu gaat morgen de laatste volledige week in, nog even flink aan de bak, en dan word het alweer inpakken. Het is allemaal veel te snel gegaan, maar ik geniet nog van elke dag. Oja, mijn boek (A Long Walk to Freedom, de autobiografie van Nelson Mandela) is uit, en ik kan deze nog steeds iedereen aanraden. Wat een fantastisch levensverhaal.

Rustige week, uitwerking plan

Hallo schaatsers, ijskonijnen en andere koukleumen! Hier weer een bericht uit het Zonnige warme Zuid Afrika waar het nu 22 graden is, en de verwachting voor de komende week rond zo'n 25 graden is ;-). Erg gek om al die verhalen te horen en te lezen over individuele elfsteden tochten, schaatswedstrijden en ministers die eens op een andere manier vallen als gebruikelijk.

Goed, terug naar Afrika. Het verhaal voor deze week zal een stukje korter zijn als de rest van de verhalen, met als enige reden dat er niet heel veel gebeurd is eigenlijk. We moesten allemaal natuurlijk nog een beetje bijkomen van de vakantie, en hier in het land is het nog steeds Zomervakantie waardoor niet alle mensen beschikbaar die we nodig hebben om te werken. House visits zijn we dan ook niet aan toe gekomen, en het grootste deel van het werk van deze week heeft zich afgespeeld op de campus.

Tussen het werken aan het rapport door, ben ik zelf vrij druk geweest met de uitwerking van mijn plan om het project door te laten gaan als wij straks weg zijn. Ik kan niet anders zeggen dan dat het voorspoedig gaat. Sterker nog, het gaat eigenlijk beter dan verwacht. Door het enthousiasme en de inzet van degene die is aangewezen als coördinator van het project, worden er nog eens 3 crèches toegevoegd aan het plan, waardoor een veel groter gebied aangepakt kan worden! Helemaal super.

Er moesten wel een aantal dingen gebeuren deze week om alles voor elkaar te krijgen. Allereerst de locatie, hier hadden we al een idee voor (The Advice Office), maar dit moest natuurlijk wel goed gekeurd worden door The Advice Office zelf. Dinsdag hebben we een gesprek gehad met deze mensen, en ook zij waren erg enthousiast over het idee, hoewel ze het nog wel even met het volledige bestuur moesten bespreken. Toen ik later in de week belde of er al een datum geplant was voor deze vergadering, kreeg ik gelukkig al te horen dat alles ok was, en dat iedereen akkoord is met het plan. De locatie is nu dus officieel, en nadat er een alarm op het pand word geplaatst, kan het kantoor ingericht worden.

De volgende dag had ik een afspraak met Jenny (van Vukukhanye) en Zelda. Zelda is uitgekozen als coördinator van het hele gebeuren, wat der wel al vaag verteld was, maar nu werd het tijd om de details door te nemen en te kijken of ze het wel zag zitten. Het werk wat zij krijgt is geen gemakkelijke taak, dus enige spanning had ik zeker wel of ze hier wel mee aan de slag wilde gaan. Zoals ik al eerder zei gebeurde juist het gene wat ik gehoopt had, en wil ze er voor 200% tegenaan gaan. Samen hebben we het plan doorgenomen en verbeterd, zo zal Zelda ook er voor gaan zorgen dat problemen binnen gezinnen direct bij de (overheids)instellingen terecht komen waar er wat aan gedaan kan worden.

Iets anders dat we doorgenomen hebben, is de training voor degenen die de house visits zullen gaan doen. Deze had ik al opgesteld, en na het gesprek hebben we nog wat kleine aanpassingen gemaakt waardoor de training hopelijk nog beter aanslaat. De training zal bestaan uit een theoretisch gedeelte waarin het project word uitgelegd en de verschillende mensen die ermee te maken zullen hebben, daarna de taak die ze gaan vervullen, en hoe ze die moeten vervullen. Het eerste idee was om op het eind ze te laten oefenen door rollenspellen. Dit hebben we uiteindelijk veranderd in het bespreken van 3 verschillende casussen in kleine groepjes, waarna ze hun uitkomst kunnen presenteren. Op deze manier komt er meer discussie op gang, en kunnen ze meer van elkaar leren.

Als het goed is gaat de training komende woensdag plaatsvinden, en het enige wat daarna nog moet gebeuren eigenlijk is zorgen dat het kantoor in orde komt, de computer klaar is, en het feest kan beginnen! Het zal een flinke kluif worden, zeker voor Zelda, maar ik weer zeker dat dat helemaal goed gaat komen.

Het weekend hebben we niet veel gedaan. We zijn Zaterdag naar Madagaskar geweest, de film welliswaar, maar goed. En verder niet veel bijzonders. Door alle moderne technieken konden we gelukkig een paar dagen na de uitzending bij jullie wel Wie is de Mol kijken, dus ook daarmee lopen we niet achter ;-).

De tijd vliegt wel nu. Nog zo'n 2,5 week, en we stappen alweer in het vliegtuig. Voor die tijd staat in ieder geval nog op de planning Koffie Bay, en Lesotho. Ik hoop tussen de tijd van het laatste weekend en ons vertrek ook nog wat te kunnen reizen, maar daar moet ik nog even achteraan. Nu in ieder geval nog even hard werken, en genieten van mijn tijd hier.

Allemaal nog even bedankt voor de kerstkaartjes en andere post die ik heb ontvangen, en natuurlijk voor de reacties op deze site. Wie had ooit kunnen bedenken dat ik na een zomer in Italië nog eens herkend zou worden in Zuid Afrika, en opgespoord zou worden via deze site :P Voor het hele verhaal, zie de reacties op Vakantie Deel 1.

Vakantie deel 2

Gelukkig Nieuwjaar! Ik hoop dat jullie allemaal een hele fijne jaarwisseling hebben gehad, en wens jullie al het goeds voor 2009! Er is tussen kerst en oud en nieuw hier genoeg gebeurd, zoveel zelfs dat ik niet zoals normaal elke dag even een stukje kon schrijven, en dat daarna op internet kon zetten. Ik zal de boel dus een beetje proberen samen te vatten.
Zoals ik in het vorige verhaal al schreef hebben we de kerstdagen doorgebracht in Stellenbosch, het wijn paradijs van Zuid Afrika. Stellenbosch is een leuk mooi stadje, normaal gesproken een echte studentenstad, maar nu het zomervakantie is is het vrij uitgestorven. Desondanks valt er genoeg te zien, dus we hoefden ons niet te vervelen.
Een middagje toeren met de auto bracht ons al in de wijnstreek, wat super is om te zien. Mooie bergen, met uitgestrekte wijngaarden erop geplant, en natuurlijk de bijbehorende landhuizen. Jammer genoeg is op 1ste kerstdag alles natuurlijk gesloten, dus het bleef voornamelijk bij kijken.

De volgende dag hadden we wel 3 proeverijen op het programma staan, te beginnen met de wijnen van de wereldberoemde Ernie Els (nooit van gehoord, maar schijnt wel bekend te zijn in 'het wereldje'). Eerst een tour door de wijnkelder, met bijbehorende uitleg, en vervolgens op misschien wel het mooiste terras waar ik ooit heb gezeten proeven. Er was zeker ruimte voor een tafel of 20, maar door zo'n 6 tafels neer te zetten zat je echt perfect, en had je uitzicht over het hele gebied. Dat de wijnen dan ook nog eens prima smaakten maakt het er niet vervelender op.
S'avonds (11 wijnen verder) nog uit eten geweest, en zo zat de kerst er eigenlijk wel weer op. Echt kerstgevoel heb je niet zo ver van huis, zeker niet met deze temperaturen, maar het was wel gezellig, en ik heb me prima vermaakt.

Vanuit Stellenbosch was het nog maar een klein stukje naar Kaapstad, dus vol goede moed op weg. Helaas konden we onderweg nog wel even stoppen aangezien onze trouwe Nissan Tiida wel erg begon te schokken bij het remmen. Op het vliegveld van Kaapstad gelijk maar omgewisseld, en onze weg vervolgt in een sportieve Toyota Corolla Sedan.

De weg tussen het vliegveld en de stad ging dwars door de grootste township die ik tot nu toe heb gezien. Het leek wel een oneindig gebied, met krotten zoals je ze nog nooit gezien hebt. Aan de andere kant zag het er ook wel weer gezellig uit, een beetje het camping gevoel zo dicht op elkaar. Het mooie is ook dat ik later merkte, dat de inwoners ook echt trots zijn op hun township. Dit merkte ik vooral op een van de vele markten hier in Kaapstad, waar van alles verkocht word, vooral veel dingen gemaakt door de zwarte bevolking. Je vind hier ook veel schilderijen met townships erop, en de maker/verkoper verteld dan vol trots dat dat zijn township is, en hoe het leven daar hem bevalt.

Kaapstad is natuurlijk wat dat betreft ook weer echt een stad met veel tegenstellingen. Als je eenmaal echt bij de stad aankomt zie je hoge dure gebouwen, schitterende huizen tegen de Tafelberg aan, en de duurste auto's rondrijden. De drukte van de stad, en de verwachte verkeerschaos is me nog meegevallen. Ik had verwacht dat dit veel erger zou zijn als in Rimini, maar gelukkig valt het reuze mee, die Italianen maken er een veel grotere zooi van!

Het hostel is ok, maar niet geweldig. Weinig badkamers, wel een grote kamer, maar door de vele ramen erg licht s'ochtends, en we hebben ook wel eens schonere hostels mee gemaakt. Ik heb hier zelf niet zoveel problemen mee, ben al lang blij dat we voor zo'n 7 euro per nacht midden in het centrum van Kaapstad een dak boven ons hoofd hebben. 2 meiden van het gezelschap hebben echter een ander hostel opgezocht vlakbij, en zijn de rest van de vakantie daar gebleven. Het enige verschil is eigenlijk dat we nu niet op dezelfde kamer slapen, overdag en s'avonds zie je elkaar toch wel.

Er is in Kaapstad natuurlijk genoeg te zien, en genoeg te doen. Door alle vertraging met het auto's wisselen enzo, zijn we op de eerste dag niet veel verder gekomen als Camps Bay, het chique strand gedeelte van de stad, waar mensen als Gordon bijvoorbeeld een vakantie huisje hebben. Een erg mooi strand, wit zand, blauwe zee, en de Tafelberg achter je. Het is hier wel echt kijken en bekeken worden, niet echt mijn ding, maar op zich best grappig om zo eens mee te maken.

Toen we op nieuwjaarsdag hier nog eens heen gingen, troffen we het wel anders aan als de vorige keer. Een stuk drukker, en hoewel normaal Camps Bay toch nog een beetje het blanke rijke gedeelte is, waren er ontzettend veel donkere gezinnen dit keer. Dit was erg leuk, want hoe rustig iedereen als aangespoelde walvissen in europa op het strand ligt, zoveel leven is er hier! Iedereen is lekker aan het dollen, weinig mensen zitten stil, en iedereen geniet lekker zonder dat er gezeken word of iemand misschien even wat zachter wil praten. Op een gegeven moment liep ik even een stukje door de branding heen, en had ik het idee dat ik terug in de tijd was gegaan, terug naar de tijd van de apartheid, waarin er verschillende stranden voor blank en zwart waren. Ik liep echt als enige blanke door een gigantische mensen massa, en dat is heerlijk. Als je je bedenkt dat dat nog maar zo'n 15 jaar geleden niet mogelijk was, dat verschillende kleuren samen lekker op het strand waren, is het zo fijn dat dat nu wel kan.

Ik heb natuurlijk niet alleen maar op het strand gelegen, zoals ik al zei hebben we ook een markt bezocht, en toen het op diezelfde dag begon te regenen (jaja, het is niet alleen maar mooi weer) zijn we naar een erg grote shopping mall geweest. Sommige delen van zo'n winkelcentrum doen je een beetje denken aan Disney World. Allemaal te erg aangelegd, te netjes en te schoon, maar wel leuk om gezien te hebben. De dames hebben uren geshopt, en ik ben eindelijk geslaagd voor nieuwe schoenen (mijn maat blijft lastig, haha).

De volgende dag zijn we richting de Tafelberg gereden. De berg lag aardig in de wolken, maar aangezien werd aangegeven dat het veilig was de berg op te gaan, hoopten we maar dat de berg boven het 'tafelkleed' zou uitsteken. Eenmaal boven werd er aangegeven dat er slecht zicht en harde wind was, en inderdaad; we zagen zo'n 2 meter vooruit. Het mooie uitzicht moeten we maar even van internet af plukken, maar ik kan in ieder geval zeggen dat ik de Tafelberg beklommen heb... met de kabelbaan weliswaar, maar toch.

Vervolgens maar door naar de volgende plek waar je geweest moet zijn; Kaap de goede hoop. Tussen de lange file, en een afgesloten weg door zijn we even gestopt bij Simonstown waar weer wilde Afrikaanse beesten konden worden gespot. Geen leeuwen, geen olifanten maar echte Afrikaanse Pinguïns! Geweldige beesten, en het idee dat je bij pinguïns bent in Afrika maakt het een erg leuke ervaring.

Kaap de goede hoop bleek best een flink gebied te zijn, en we hebben eerst Kaappunt bezocht. Hier ga je met een soort kruising tussen een kabelbaan en een treintje omhoog (die veel huizen in het rijke strand gedeelte hebben om naar hun huis te komen), en heb je een mooi uitzicht over de oceaan. Wel enorm druk, en door het slechte weer was het zicht wel iets beperkt. Ondertussen waren we ook wel erg moe, dus nog even naar het echte puntje van Kaap de goede hoop, want je moet toch even met 'het bord' op de foto. Nadat we de Japanners hadden weggejaagd gauw van iedereen even een foto nemen met het bord, en hup de auto in om weer naar het hostel te gaan. Onderweg wel tussen de apen en struisvogels door moeten rijden, haha!

Omdat je zoveel met z'n 5en bent, had ik eens behoefte aan een dagje voor mezelf, en dus besloot ik een dag er zelf op uit te gaan met de Sightseeing bussen. S'ochtends eerst geprobeerd nog naar Robbeneiland te gaan, wat echt onmogelijk is door het onbekwame personeel, en de achterlijke organisatie van het bedrijf.

Vervolgens dan maar de dubbeldekker met open dag in en rond toeren. Onderweg onder andere uitgestapt bij het Nationale museum (wat gesloten was, maar het gebied er omheen was wel mooi), District 6 (een oude zwarte wijk, wat in de apartheid deels gesloopt is, ondanks flinke protesten van de bewoners), en het kasteel van Kaapstad (niet heel anders als een fort in Nederland). Erg leuk was Houtbay, en oud vissersdorpje, waar ik een boottocht heb gemaakt naar Seal Island, wat een soort rots is met ontzettend veel zeehonden erop. Erg leuk, en het dorpje was ook grappig om te zien.
Tijdens de busritten heb je een koptelefoon op en krijg je overal informatie over en leuke feitjes. Dit was een erg leuke manier om de stad te verkennen, en ik heb op mijn dagje voor mezelf erg veel gezien. Het was ook heerlijk om echt te doen waar je zin in hebt, zonder dat je met iemand rekening hoeft te houden. Ik begon m'n dag om 9 uur in de ochtend, en om 19.00 zat het erop, en had ik er een erg fijne dag op zitten.

Oudejaarsdag nog een beetje sightseeing gedaan, en gerelaxt voor het grote feest van die avond. Peter en ik hadden vip tickets gescoord, en we hadden erg veel zin in het grote feest bij Waterfront. De tickets zorgde er in ieder geval voor dat we niet in de gigantische rij hoefden te wachten, maar gelijk naar binnen konden, en in de vip area werd erg goed gedraaid. Wel zie je hier natuurlijk het meest verschrikkelijke volk lopen, meiden die dronken op de grond belanden, en tijdens het opstaan even goed laten zien dat er echt niks onder hun rokje zit, en ander tuig. Ondanks dat erg gezellig gehad, zeker in het gezelschap van 2 Amerikaanse meiden die we hier hebben leren kennen. We zijn nog gebleven tot de muziek uitging, en na een broodje Boerewors heerlijk gaan slapen... met het grote nadeel van een slaapzaal... piepende telefoons van de berichten die iedereen nog krijgt...

Op nieuwjaarsdag rustig aan gedaan, en natuurlijk een Nieuwjaarsduik gedaan. Volgend jaar toch eens in Scheveningen proberen want hier was het water wel erg koud. Het bakken op het strand daarna maakt dat natuurlijk wel weer goed :-).

De volgende dag zouden we dan eindelijk goed uitzicht op de Tafelberg gaan krijgen, en wel door te gaan skydiven! Het weer leek wel ok, dus vol goede moed gingen we erheen. Helaas stond er een gevaarlijke wind bij de grond, waardoor we op de laatste meters nog wel eens ter plette zouden kunnen vallen, kortom; het kon niet doorgaan. Teleurgesteld gelijk maar naar Plettenbergbay gebeld, waar je ook kan skydiven. Hier was het nog mogelijk, dus gelijk gereserveerd.

Dit veranderde ook wel even een beetje de planning, waardoor we dezelfde dag nog de volledige Route 62 hebben gedaan (erg mooi, zeker de moeite waard mocht je eens in de buurt zijn), en uitkwamen in Oudshoorn.

In Oudshoorn draait alles om Struisvogels, die heb je er ook verschrikkelijk veel, en het leukste is nog wel; je kan op die beesten rijden! Wat hebben we hier gelachen zeg! Je zit achterop zo'n beest, en dat begint dan wild te rennen (mijne zo tegen een muur aan, au!), en op een gegeven moment val je er af. Dit is zo lachwekkend om te zien, ik zal proberen een filmpje online te zetten, maar eigenlijk moet je er gewoon bij zijn geweest.

Surfen, bungeejumpen, speedboot varen en struisvogel rijden hadden we gedaan, dus tijd voor de volgende extreme sport; Skydiven. Gelukkig zat deze keer het weer mee, en rond het middag uur konden we ons harnas in gehesen worden. Dan begint de spanning, zeker als je direct naar het vliegtuig mag met de woorden 'de rest leggen we in de lucht wel uit'. Ik had wel een erg leuke instructeur, die continue aan het filmen was, en al 7000 sprongen op zijn naam had.

Tijdens de vlucht die zo'n 25 minuten duurde konden we al veel zien, en werd er al veel uitgelegd over waar we vlogen, wat voor gebied dat was, dat als je daar lande ze je nooit meer terug zouden vinden, en weet ik veel wat allemaal nog meer. Op zo'n moment interesseert dat soort info je niet echt, en denk je maar 1 ding: ik mag niet meer terug, ik moet springen! Dan is het moment daar, Christel viel eerst, dan stapte ik over de rand, en voor ik het wist sprongen we op 3,6km hoogte uit het vliegtuig!

Wat er dan gebeurd, is niet te geloven. Het voelt of je vliegt, je ziet het mooiste uitzicht dat je ooit gezien hebt, en het gevoel is niet te omschrijven! De vrije val duurde 36 seconden, en dan word de parachute open getrokken, en zit je eigenlijk wel relax te genieten. Nog altijd aan het schreeuwen van plezier loop je over de wolken, maak je geweldige bochten, en zie je de grond langzaam op je af komen. Het was een ongelooflijke ervaring, en ik wil dit zeker nog eens doen!

Dit was gelijk ook het einde van de vakantie. We zijn hierna terug gereden naar Port Alfred, daar nog een hapje gegeten, en nu zit ik dit verhaal te typen. Morgen weer flink aan de bak, en zorgen dat het project doorgaat. De foto's staan intussen ook online, en met het filmpje van het struisvogel rijden ben ik bezig.

Tot het volgende verhaal, en tot snel!

Vakantie deel 1

Na de auto volgeladen te hebben met alle spullen, zijn we rond 11 uur vertrokken uit Port Alfred, met als eerste bestemming; De Hollandse Kombuis tussen Jeffreys Bay, en Humansdorp. Wat er zo bijzonder is aan dit kleine tentje, is dat ze er....KROKETTEN verkopen! Heerlijk om weer eens een stukje Nederland te proeven. Ook de Nederlandse kaas smaakte erg goed, en ik heb gelijk maar een zakje zwart wit ballen, speculaas en stroopwafels ingeslagen. Erg leuk om al die Albert Heijn spullen (zelfs de Allerhande lag er) te zien in Zuid Afrika.

Vervolgens moesten we nog een stukje naar hetgene waarvan ik altijd gezegd heb dat ik het niet gauw zou doen... Bungee Jumpen. En dan niet zomaar bungee jumpen, bij Storms River heb je Face Adrenelin zitten, en hier bevind zich de hoogste bungee jump ter wereld! 216 meter van een brug af het ravijn in...

Toen ik het in eerste instantie zag dacht ik 'dit gaat em niet worden', maar uiteindelijk heb ik mezelf over de streep getrokken en me toch ingeschreven, en voor ik het wist had ik een hestje aan. Lichtelijk gespannen (mijn gezicht schijnt er erg bescheten uit te hebben gezien) gingen we richting de brug. Wat nog niet verteld was, was dat om bij het punt te komen waar je vanaf springt, je eerst nog door een brug onder de weg zegmaar door moest lopen zo'n 100 meter. Op zich niet zo eng, maar het feit dat je door de vloer heen zo de afgrond in kijkt, maakt het niet echt prettig! Dan lijkt het ook nog eens of die vloer gemaakt is van kippengaas, dus mijn gezicht ging er met de minuut banger uit zien... Erg vermakelijk voor de mensen die voor me liepen en achterom keken, haha.

Als je dat overleeft heb, kom je midden onder de brug uit, gelukkig vaste betonnen grond. Hier word lekker een muziekje gedraaid, en het personeel is zo vrolijk en relaxed dat je haast zou denken dat je in Disney World beland ben. Aangezien ik me als laatste had ingeschreven, sprong ik natuurlijk ook als laatste, wat ik niet eens zo erg vond. Het was erg gaaf om de rest te zien springen, en om die sprongen via het scherm te volgen. Bij elke sprong werd er gejuicht en alles, en dat maakte eigenlijk wel een relaxte sfeer.

Relaxte sfeer of niet, het moment dat ik 216 meter naar beneden zou springen kwam steeds dichterbij, niet echt een fijne gedachte. Uiteindelijk is het dan zo ver, en krijg je kussens om je benen gebonden, met een verhaal dat de kabel 3 ton kan houden, en weet ik veel wat voor informatie die je helemaal niet kan schelen. Natuurlijk was er dan nog even een misverstand waardoor ik toch nog 1 sprong moest wachten, wat niet erg goed voor mijn hart was.

Uiteindelijk is het dan zo ver, en word je richting de rand getilt... Voetjes over de rand... even lachen naar de camera, 5, 4, 3, 2, 1, Bungee! En ik sprong! Ik met mijn hoogtevrees sprong 216 meter naar beneden met een elastiek aan m'n grote poten! Wat er dan gebeurd is niet te beschrijven, een ongelooflijk gevoel, je ziet de omgeving zoals je het nog nooit gezien heb, en je kan alleen nog maar rare geluiden uitbrengen in de trant van hhrrrrrrpfffff ofzo.
Ik heb de DVD gekocht, en de foto's die gemaakt zijn, dus die zullen jullie allemaal nog wel zien. Ik hang er een beetje verkrampt bij, en mijn armen zwaaien alle kanten op, erg grappig om te zien! Na de sprong heb je een lach op je gezicht die er de eerste paar uur niet af te slaan is, de adrenaline blijft door je lichaam stromen, het voelt super dat ik het heb gedaan.

Hierna gelijk maar een hapje wezen eten bij de Spur, een soort Amerikaans fastfood restaurant, met ook wel andere dingen als hamburgers. Eerder had ik al gezien dat ze hier een traditie hebben dat als een kind jarig is het hele personeel ritmisch begint te klappen, vervolgens met een toetje naar de tafel komt, en het hele personeel een soort van Captain Jack verjaardagslied begint te zingen. Wel grappig om te zien, dus Peter werd slachtoffer gemaakt. Met een paar subtiele hints naar het personeel maakte we duidelijk dat hij jarig zou zijn, en ja hoor, het klappen begon, en daar stond Peter op de bank! Erg gelachen weer!

Daarvanuit moe maar voldaan naar het Hostel, met als eigenaar een Nederlands stel. Dit hostel is misschien wel het netste hostel geweest dat we tot nu toe hebben gehad, zag er erg goed uit, alles prima in orde, schoon, netjes, zelfs een handdoek lag er klaar op bed! Dat is ons nog nergens gebeurd.

Plettenberg Bay is een leuk stadje, dus wilden we nog even wat gaan drinken. Zo kwamen we terecht bij de CuBar Libre, eindelijk eens een tent met een beetje kwaliteit, lekkere muziek, en nog lekkerdere cocktails. Hier hebben we de dag goed afgesloten, en daarna heerlijk geslapen. Beetje jammer dat er de volgende ochtend geen water was, dus douchen zat er even niet in. Thats Africa.

Dag 2 zouden we naar Knysna gaan, wat opzich maar 35km verder was, dus een relaxt dagje. S'ochtends nog uitgezocht of er onderweg iets te doen was, maar uiteindelijk toch besloten even rond te lopen in Plet, en daarna een beetje te relaxen in Knysna. In Knysna wederom een erg net hostel, in een drukke toeristische plaats. Wel erg mooie omgeving, waar we lekker geluncht hebben (hoe chique is het om uit te kijken op de haven, zittend in zwembroek, t-shirt en slippers, met een grote kerstboom voor je!), en vervolgens op zoek zijn gegaan naar het strand. Het strand was geweldig, prachtige rotsen, waar de grote golven tegen kapot sloegen, en waar allerlei vogels hun nesten hadden. Ben flink uitgescholden door een beest waarvan ik denk dat het een zeemeeuw was, maar heb wel mooie foto's kunnen maken. Op zo'n moment baal je wel dat je alleen je kleine camera bij je hebt, maar om daar nu met mijn grote camera te lopen is ook weer zo wat...

Om elke keer uit eten te gaan is ook weer zo wat (het mag dan allemaal goedkoop zijn, maar het is toch weer geld), dus hebben Peter en ik ons aangeboden als keukenprins, en een heerlijke pasta met salade op tafel gezet. Wel weer gek, zelf koken na dit een week of 7 niet gedaan te hebben, wat een luxe leven he, hahaha. De pasta was een goede bodem voor die avond in de ZanziBar wat nog erg gezellig werd!

Onze weg over de Garden Route ging verder naar Mosselbay, ongeveer anderhalf uur rijden verder. De route word steeds mooier, en op sommige stukken heb je een uitzicht zoals je het volgens mij nergens anders vind. Vanaf een berg uitkijken op de mooiste baaien, erg gaaf! Tussen het naar buiten kijken door ben ik diep verzonken in Long Walk to Freedom, de autobiografie van Nelson Mandela. Een dikke pil, maar een ontzettend interassant en boeiend verhaal. Het leuke van het boek hier lezen is dat je een helehoop dingen uit het boek tegenkomt. Tradities, plekken, en gebeurtenissen zoals die nog steeds te vinden zijn hier. Het geeft ook meer begrip voor dingen die me onduidelijk waren tot nu toe. Zeker een aanrader om eens te lezen voor de liefhebbers ;-).

Mosselbay is een erg grote baai, omringt door vakantiehuizen, hotels, hostels en andere voornamelijk toeristische dingen. Ondanks dat het zo toeristisch is, is het zeker geen lelijke plaats, en je kunt je hier prima vermaken. Het hostel was ook weer dik in orde, al is de eigenaar wel een vage Harry ('ik ben de eigenaar, dusse ik weet niet zo goed hoe ik jullie in moet checken... dat doen anderen altijd'). Voordat we eens even lekker aan het mooie strand zouden gaan liggen, zijn we eerst wezen wave riden. Dit houd in dat je met een mannetje of 7, in een grote speedboot met 2 gigantische motoren erachter, met 120km per uur over de golven knalt! Supergaaf, echt ongelooflijk hoe hard dat ging. Op sommige momenten vloog je gewoon een stuk boven het water!

Daarvandaan dus nog even lekker op het strand gelegen, waar voornamelijk word gestoeid in het zand, rare acrobatische toeren door kleine negertjes worden uitgehaald, en veel cricket word gespeeld. Wij als luie Nederlanders hebben voornamelijk lekker in de zon gelegen, niet teveel activiteit op zo'n dag natuurlijk. S'avonds echt heel erg lekker uit eten geweest bij Havana, een Cubaans restaurant. Helemaal in die stijl ingericht, lekkere muziek op de achtergrond, goed personeel, en fantastisch eten! Het leuke aan dit restaurant was ook dat alles te koop is, dus als je de tafel waaraan je zit mooi vind, kun je deze gewoon meenemen. Helaas paste dit niet meer in de kofferbak, en ook zal de douane erg raar opkijken met als ik deze bagage mee zou nemen naar Nederland ;-).

Na een goede nacht slapen, op weg naar de volgende bestemming. Het weer begon erg goed, maar naarmate we steeds verder langs de kust reden, begon het te regenen, en werd het duidelijk kouder. Eenmaal op onze bestemming bleek het zelfs echt truien en lange broeken weer. Warm aangekleed gingen we dus van ons hostel in Struisbaai, richting het zuidelijkste puntje van Afrika: Cape L'Agulhas. Dit bleek niet alleen het zuidelijkste punt te zijn, maar ook het koudste en winderigste! Het waaide zo hard, dat onbewogen foto's maken erg lastig was! Veel bijzonders was er niet te zien. Een stenen bouwwerk met erop dat het dus het zuidelijkste punt is, en dat links de Indische Ocean is, en rechts de Atlantische Ocean. Het doet wat dat betreft niet onder voor het drie landen punt, hoewel de woeste zee wel erg cool is.

De volgende bestemming was Hermanus, bekend om een aantal dingen: Walvissen (die er niet meer waren), haaien duiken (wat niet door kon gaan door harde wind en woeste zee) en de al eerder genoemde woeste zee. Er was hier niet heel veel boeiends te beleven, dus een rustig dagje door de stad slenteren. De oceaan die tegen de rotsen aan sloeg was wel supermooi.

Tot nu toe hebben we elke dag een andere bestemming gehad, dus nu is het tijd voor 3 daagjes rust op 1 bestemming; Stellenbosch. Stellenbosch is het wijngebied van Zuid Afrika, en we zullen de komende dagen dus zeker proberen genoeg hiervan te proeven.
Hele fijne kerstdagen, en een gelukkig Nieuwjaar! Ik probeer de foto's z.s.m. te uploaden, maar ben hier erg afhankelijk van gare hostel computers ;-).

Werken, soepkeuken en superplan!

Aangezien we deze week dus niet de township in kunnen vanwege de veiligheid, deze week de hele week Port Alfred. Dit gaf ons wel mooi de gelegenheid om flink hard aan ons rapport en de database te werken, kortom een week vooral achter de computer.

Om nu de hele week maar een beetje te zitten typen, en verder weinig nuttigs te doen vond ik maar niks, en zo ben ik woensdag ochtend om 6.30 opgestaan om een ochtendje te helpen in Harris House, waar ik eerder al eens over vertelde. Dit is een soort voedselbank, waar soep word gemaakt van alle restjes die er zo'n beetje te vinden zijn bij de KFC, supermarkten en andere bedrijven. Ook word er een hoop oud brood aangeleverd, wat weer verdeelt kan worden. Het grootste deel van de soep en het brood gaat naar de bewoners van The Dump.

Elke maandag en woensdag staat er een groep vrijwilligers vroeg op, om hier aan de slag te gaan. Hieronder een hoop Nederlandse immigranten, wat natuurlijk wel weer gezellig is. Ik ben voornamelijk bezig geweest met het brood, en ook al is het werk niet heel interessant, het voelt goed om iets te doen waarvan je weet dat het een helehoop mensen gelukkig maakt. We hebben in de eerste week al een keer soep en brood uitgedeeld, en dat was toen echt super!

Mensen die blij zijn met het kleine beetje stinkende soep dat ze krijgen, en het brood dat zo oud is dat als je het vasthoud het al uit elkaar stort. Erg fijn om vandaag weer zo eens iets te betekenen voor die mensen.

Het uitdelen bij the dump heb ik deze keer even overgeslagen, aangezien er genoeg mensen waren, en ik nog genoeg te doen had op de campus. Een aantal delen van het rapport moesten nog af, en in mijn hoofd speelden een aantal ideeën rond die ik eigenlijk ook wilde uitwerken. Het is namelijk zo dat we goed op weg zijn met het project, maar dat zonder ons het volledig op z'n kont ligt. Ik denk dat ik met een stuk lekkerder gevoel naar huis zou gaan als ik zou weten dat het project voorgezet word, en dat er niet hoeft te worden gewacht op de nieuwe studenten die pas in april komen.

Daarom heb ik een plan gemaakt, waarbij wij een groep supervisors van de crèches trainen in het werk dat wij hier doen. Onder leiding van een coördinator en een project supervisor zullen zij house visits doen, waardoor de profielen van de kinderen continue kunnen worden geupdate. Als ik zoiets eenmaal in mijn kop heb, dan laat ik het ook niet meer gaan, en toen Jenny van de organisatie ook nog eens laaiend enthousiast was toen ik het plan in het kort vertelde, ben ik gelijk een voorstel gaan typen.

Tot nu toe zit het allemaal heel erg mee, er is een computer beschikbaar waarop gewerkt kan worden, een kantoor beschikbaar voor de coördinator (wat waarschijnlijk nog een betaalde kracht word ook), en de project supervisor ziet het ook helemaal zitten.

Dit word echt mijn ding, en ik wil dit echt gaan uitvoeren. We hebben nog maar kort de tijd als we terug komen van de vakantie, maar ook in die korte tijd moet dit kunnen lukken!

De anderen in de groep zullen zich meer gaan focussen op het afmaken van de crèche waar we mee bezig waren, zodat ik me meer kan focussen hierop.

De voortgang hiervan zullen jullie allemaal de komende tijd wel kunnen lezen, maar voor nu ga ik eerst gedag zeggen, want morgen gaan we op reis, dus ik denk dat er de komende tijd even geen verhaaltje op mijn site zal komen. Geen paniek, ik leef echt nog wel ;-).

De planning voor de vakantie in het kort is the Gardenroute, kerst in Stellenbosch (het wijn paradijs van Zuid Afrika), oud en nieuw en de dagen eromheen in Kaapstad. Terug via de Route 62 wat ook erg mooi zou zijn, en 5 januari zijn we dan weer hier.

Ik wens jullie dus een hele fijne tijd, geniet van de kerst, maak er wat moois van, en een heel gelukkig Nieuwjaar. Enne, als het bij jullie 12 uur is op oudejaarsnacht, dan ben ik al een uur aan het feesten, dus bellen heeft dan weinig zin vrees ik ;-).

Lekker eten, Lekke band en Hogsback

De laatste week dat we in de township aan de slag konden voor dit jaar. Het begint al drukker te worden, en zoals er daar gezegd word; de glazen worden alvast gespoeld voor kerst. Je ziet nu hier en daar al wat dronken mensen rondlopen, en de eerste verhalen over overvallen zijn al binnen. We stoppen dus op het juiste moment, en de komende week zullen we vooral bezig zijn aan het report en aan de database zelf natuurlijk.

Qua weer lijkt het hier nu wel een Hollandse zomer. De ene dag volle zon erg lekker, de andere dag benauwd, en weer een andere dag regen regen en nog eens regen. Over het algemeen zit je hier ook qua weer wel goed, maar als het regent, regent het ook flink!

Donderdag avond hebben we eindelijk bij Alroy (het hoofd community work hier op de campus) Potjekos gegeten. In de eerste week dat we hier waren was dit al eens ter spraken gekomen, en waren we al uitgenodigd om dit typische afrikaanse gerecht te komen eten. Uiteraard duurt het een paar weken voor je uiteindelijk ook echt zit te eten, maar het was het wachten zeker waard.

In het busje naar zijn huis toe stelde Alroy voor om eerst even wat te drinken, en wat is er nu leuker voor een groep humanitarians om iets te drinken in een Shabeen, een kroeg in de township. Deze staan bekend als gevaarlijk, veel dronkelui en vaak gevechten. We waren dus ook een beetje wantrouwig om hierheen te gaan, maar Alroy weet wel waar hij ons heen brengt. Dat bleek ook wel, de Shabeen waar we waren was niet zo'n gevaarlijke, en eigenlijk had iedereen het er gewoon gezellig.

Het bleek wel hoe de alcohol problemen in de township ontstaan. Voor een biertje betaalde je omgerekend zo'n 80 cent, en een biertje is dan geen fluitje, geen amsterdammertje, geen pint, maar een gigantische fles van zo'n 700ml! Heel gek, dat alcohol probleem daar...
Zoals je bij ons welleens een portie bitterballen of een bittergarnituur besteld bij je biertje, kun je hier ook snacken tijdens het drinken. Voor ongeveer anderhalve euro had je een halve schaapskop, waar je zelf het vlees uit kon pulken. Op de foto kun je zien dat het er niet erg aantrekkelijk uit zag, en dit hebben we hier dan ook maar even overgeslagen. Zou het opzich best willen proeven, maar dan wel vers, net van het vuur af. Zo in zo'n emmertje vertrouw ik het niet echt. Het was in ieder geval een leuke ervaring om eens mee te maken.

Onderweg naar het huis van Alroy, zijn we nog even gestopt bij het kantoor van de roeivereniging waar een aantal van jullie gul aan gegeven hebben, waarvoor heel veel dank! We hebben de oprichter en 'alles regelaar' van de vereniging ontmoet (een Nederlander), en zijn verhaal is fascinerend. Het is een man die succesvol roei coach was in Nederland, gewoon is gaan reizen in Zuid Afrika, en na 2 weken al een baan als roei coach aangeboden kreeg bij een van de beste universiteiten van Zuid Afrika. Toen kwam hij in de township, zag hoe het er was, begon zijn project, en wil hier voor de rest van zijn leven wonen.

Dat wonen is dus ook wonen in de township. Waarschijnlijk is hij de enige blanke in de township, en hij woont dus ook in het kantoor van de roeivereniging. Hetzelfde kleine huisje wat de roeiers dus gebruiken voor hun schoolwerk, om samen te komen, en waar al het werk dat achter de vereniging zit vanuit gedaan word. Voor zichzelf heeft hij een kamertje van ongeveer 2 bij 2, de rest is een soort 'publiek bezit'. Als hij om 7 uur s'ochtends begint te werken, en hij zit alleen op kantoor, vraagt hij zich af wat er aan de hand is. Bovendien is er zoveel respect in de township voor deze man, dat hij veilig is, de inwoners beschermen hem, de computers worden niet gestolen, iedereen respecteert hem en het project. Geweldig om te zien. Nu op naar de Potjekos.

Potjekos is eigenlijk een soort stoofschotel, in een oude zwarte pot, gevuld met vlees, allerlei groenten en wat kruiden. Het leuke is dat deze pot dan niet gewoon op het fornuis staat te pruttelen, maar nog echt op brandende kolen op de grond in de achtertuin! Heel primitief, en alleen deze manier van bereiden maakt het al een hele leuke ervaring. Ook het brood werd in een pan boven brandende kolen gemaakt, op dezelfde manier als je het normaal in de oven zou maken.

Nadat het een tijd had geprutteld, en het brood goed gebakken was konden er opgeschept worden, en het was in 1 woord heerlijk! Het vlees gleed zo van het bot, de groenten smaakten zoals ze horen te smaken (en ook al ben ik geen groente fan, als je de groente van de campus gewend ben, ga je dit zomaar opeens waarderen), en het brood was heerlijk vers warm en smakelijk! Het werd nog een gezellige leuke avond, en wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar.
Vrijdag nog gauw geregeld dat we dit weekend met z'n 3en nog weg konden, want weer een weekend Port Alfred zag ik niet zitten. Dus auto gehuurd, om zaterdag ochtend richting Hogsback te gaan.

Het eerste stuk begon je gelijk al te merken dat het landschap veranderd naarmate je meer naar het binnenland gaat. We stopten in Grahamstown, want zo rijden zonder airco in 30 graden maakt vrij dorstig. Grahamstown bleek bovendien nog eens een harstikke leuk plaatsje te zijn, met mooie gebouwen in vrolijke kleuren, en voor de dames een aantal winkeltjes. Met een beetje geluk komen we hier nog eens om wat meer van het stadje te zien.

Verder in de auto richting Hogsback begon de Afrikaanse kerstsfeer te komen. Fantastisch om op 13 december met 30 graden Celsius op het dashboard te rijden, terwijl Driving Home For Christmas luid uit de speaker klinkt! Hahaha, je gaat de dennennaalden er bijna van ruiken! De route werd met de kilometer mooier, en ik heb echt mijn ogen uit gekeken. Op zo'n moment is het helemaal niet erg om niet te rijden, want dan hoef je dus ook niet je ogen op de weg te houden, en kun je genieten van al het moois onderweg.

Eenmaal in Hogsback aangekomen hebben we na een beetje zoekwerk ons hostel (Away with the fairies) gevonden, midden in de bush. Het hostel was erg netjes, leuk personeel en waanzinnig uitzicht over het gebied. Na te zijn ingecheckt zijn we gaan 'hiken' door het gebied, de route van 3 uur hadden we genomen met daarin 3 watervallen. Erg gaaf, niet alleen maar wandelen, maar ook veel klimmen, klauteren en uitglijden. Het hondje van de bakker, potje met vet en vele andere wandelliedjes kwamen voorbij, terwijl we genoten van alles om ons heen.

De eerste 2 watervallen waren mooi, maar niet heel bijzonder. De laatste echter, was geweldig! Let bij de foto op de persoon bij de waterval, dan kun je inschatten hoe groot deze was. Erg gaaf, en hier hebben we dan ook best een tijd rond gehangen.

Het laatste stuk zou weer gewoon over de normale weg zijn, terug naar het hostel. Dit bleek echter een heel stuk verder als verwacht, en we waren behoorlijk naar de klote. Toen er vervolgens een mooie BMW voorbij reed met een jong stel erin dat we ook al tijdens het hiken waren tegengekomen, werd er aan Marlies gevraagd: 'Do you need a ride?' wat door Marlies verstaan werd als 'Are you guys alright?', en voor dat ik het wist was er gezegd dat we ok waren, en hup... daar ging onze chique lift... haha, balen maar ja... Het bleek echt nog een erg lang stuk te zijn, en toen er dan ook een betrouwbaar uitziende 'bakkie' (pick up wagen) aan kwam gereden, mochten we gelukkig achterin meerijden naar het dorp.

Daar eenmaal aangekomen gelijk het eerste de beste restaurant in gegaan, maakt niet uit wat ze hebben, als het maar eten en drinken is. In 1x maar gelijk 2 cola besteld, en een flinke bak lasagna. Heerlijk gegeten, en nog snel ook! Alsof ze zagen dat we het nodig hadden.

Eenmaal terug erachter gekomen dat onze rechterachterband lek was... Neem je een super verzekering bij Budget, gebeurd net het gene dat niet verzekerd is... grml grml. Gelukkig bood iemand van het hostel gelijk aan om morgen te helpen de band te vervangen, en dit was de volgende ochtend dan ook zo gebeurd. Ook fijn om er dan achter te komen dat slechts 1 band de juiste bandenspanning had... moest 220 zijn, was 170... klein verschil...

S'avonds nog even wat in de bar gehangen, leuk met wat verschillende nationaliteiten kunnen spreken, en ook erg grappig om Erasmus studenten tegen te komen (liep toevallig die dag in ESN shirt, dus kreeg veel opmerkingen erover). Veel oud Erasmus studenten gaan daarna blijkbaar backpacken, en dan is Zuid Afrika blijkbaar een populaire bestemming.

De volgende dag had ik me over laten halen om hetgeen te doen wat ik ooit in Frankrijk na 1x heb afgezworen... paard rijden... Uit angst om weer een week lang pijn in m'n ballen te hebben wilde ik dit eigenlijk nooit meer doen, maar ja... na surfen, en met bungee jumpen en parachute springen in de planning, moest paardrijden eigenlijk ook wel lukken. Helaas werden we verkeerd geïnformeerd, en zondag bleek er helemaal niet paard gereden te kunnen worden. Aan de ene kant mijn redding, aan de andere kant was het toch wel jammer...

Wel zijn we nog even rondgereden door Hogsback, naar 'the edge' waar je schitterend uitzicht zou moeten hebben (vond het uitzicht bij het hostel zelf mooier, maar goed), en een geweldig labyrint zou zijn... Het labyrint heb ik erg om gelachen, dit is namelijk niet meer, als een hoop betonnen tegels, aan elkaar vast in 1 route (dus je kunt niet verkeerd lopen..) met geen hoge heggen ertussen maar... gras, ongeveer 10 centimeter hoog gras, hahahaha! Wat een aanfluiting was dat zeg! Hierna zijn we maar terug gereden richting Port Alfred.

Het was weer een mooi weekend, heb weer een nieuw stukje van dit geweldige land gezien, en het weekend werd nog eens afgesloten met een overheerlijke braai bij onze huisbaas. De lekkerste braai tot nu toe, waar ik weer veel te veel van heb gegeten ;-).

Vanuit zonnig, warm en schitterend Zuid Afrika wil ik jullie nogmaals bedanken voor de giften aan de roeivereniging, en voor alle reacties op mijn verhalen :-).