"Hard" werken en genieten!

Deze week begint december gewoon alweer, en dat houd in dat we hier afgelopen donderdag alweer een maand zaten! Wat vliegt de tijd zeg, bah bah bah. Wel de warmste december ooit, met mooie gemiddelde temperaturen van 25 graden (Celsius ja ;)), en strakblauwe lucht. Balen dat je geen sneeuw ziet in december? Nee, daar kan ik niet van balen in m'n zwembroek op het strand, haha.

Genoeg gekkigheid, ik ben er weer bovenop, dus maandag gelijk alweer aan de slag. Zoals ik al eerder zei is ons project iets wat ongelukkig geplant en hebben we nog maar een korte periode om in de township te werken tot de kerst vakantie. Gelukkig hebben we het werk in de crèche waar we mee bezig waren voor dit moment zo goed als voltooid, wat ons de mogelijkheid geeft de boel mooi op orde te brengen, en een begin te maken aan de volgende crèche. Deze is wel een stuk kleiner, dus met een beetje geluk komen we ook hier een heel eind mee.

Het lijkt erop dat ze ondertussen wel hebben ingezien dat de timing van het project dus niet helemaal goed is, want opeens worden er een hoop andere dingen bijgehaald. Zo hebben we dinsdag een presentatie bijgewoond van Dr. Kaschula (wie kent em niet) wat wel erg interessant was (al was het alleen maar om de grappige taalverschillen die hij aankaartte), hebben we woensdag een gesprek gehad met de beheerder van een weeshuis in Grahamstown om ideeën uit te wisselen (o.i.d.) en... zaterdag zijn we uitgenodigd om met de hele groep (dus ook de andere projectgroep) naar het Sibuya Game Reserve te gaan, volledig betaald! Daarover later meer.

Qua school kwam het deze week vooral neer op de vrijdag, waarop we keihard gewerkt hebben om de crèche die nu gedaan is, geordend af te leveren. Hier zijn we goed in geslaagd, en begin van komende week kunnen we de map dan ook overhandigen aan de organisatie. Daarna gelijk verder met de volgende crèche, want de tijd dringt.

De campus is verder op een paar afrikanen en ons na leeg. Aangezien het hier nu zomervakantie is, zijn de meeste Nederlanders aan het reizen, of alweer terug naar het koude kikkerlandje. Een aantal zullen we de komende tijd nog zien, maar op het moment zijn we vooral op elkaar aangewezen. Niet dat dat niet gezellig is hoor ;-).

Zaterdag zijn we gevraagd om naar Woody Cape te komen, aangezien hier een internationale kano wedstrijd zou finishen, met een heel gedoe er om heen. Als we dan even een half uurtje konden helpen ofzo, zouden we verder gewoon lekker ons gang kunnen gaan, en met een mooi strand, en een schitterende omgeving moest dat wel lukken. De weg er naar toe was al super, van bovenaf op de zee kijken, waar een dikke laag mist boven hing, waardoor je een beetje het gevoel kreeg of je op de wolken keek. Eenmaal aangekomen was het allemaal een beetje vaag, het kwam er uiteindelijk op neer dat we vooral lekker hebben gerelaxed, beetje gezwommen in het zwembad, bier getapt, en bier gedronken, uiteraard afgesloten met een braai (zoals alles hier uiteindelijk altijd neerkomt op een braai, haha). Met rode koppies (en andere lichaamsdelen), een t-shirt en een gezellige dag achter de rug zijn we rond een uur of 19.00 richting huis gegaan. Daar bleek zo'n dag toch wel vermoeiend, en het plan om nog uit te gaan s'avonds is niet meer doorgegaan.

De volgende dag weer op tijd op, want vandaag zouden we dus naar het Sibuya wildreservaat gaan. Bepakt met camera, drinken en zonnebrand vertrokken we richting het park, waar onze eigen Steve Irwin ons op stond te wachten (hij leek er niet op, maar met zo'n pakje aan moet ik toch altijd aan the crocodile hunter denken :P). Nadat we getekend hadden dat het park niet aansprakelijk was als we werden opgevreten door wilde beesten, begon de dag met een super mooie boottocht.

Alles is nog zo mooi ongerept, het water superblauw, alles groeit en doet maar zoals het wil, en geen mens beïnvloed dat. Enkel hier en daar wat lodges (waarvan we er 1 bezocht hebben), maar zelfs die zijn zo gebouwd, dat de omgeving er vrijwel niet door veranderd. Het meegebrachte drinken bleek overigens niet nodig te zijn, want bij de tocht zat een grote koelbox vol met ijskoude dranken, zoveel als je maar wilde, ideaal! Hier bleek een vis ook in geïnteresseerd, want die sprong zo vanuit het niets de boot in! Dit leidde natuurlijk tot erg leuke taferelen in de boot, hahaha.

We waren natuurlijk al een keer naar Addo geweest, een groot wildreservaat vooral gericht op Olifanten. Hoewel dat erg leuk was, was dit nog vele malen beter. Na de boottocht stapten we over op zo'n safari voertuig (omgebouwde land rover, met genoeg plek voor 10 man achterin in de open lucht). Bij het stukje van de boot tot de wagen moesten we wel goed uitkijken, want het kon zomaar gebeuren dat er daar al neushoorns rondliepen, en die wil je niet zo opeens tegenkomen. Daar kwamen we op de terugweg achter. Toen lagen ze niet ver van de auto vandaan, als je goed kijkt op de foto waar ik op sta, zie je ze in de verte liggen.

Toen de auto nog niet eens gestart was, keek ik om en verrek, daar stonden de eerste zebra's al in de verte! Beloofde veel goeds, en het werd ook erg goed. Blijf je bij Addo nog op geasfalteerde wegen (of grindweggetjes) rijden, hier rijd de chauffeur gewoon waar hij heen wil rijden. Staan er ergens beesten, maar is er geen weg, dan maakt hij gewoon een weg, hup overal doorheen! Erg gaaf om zo door het Afrikaanse landschap te crossen. Al gauw kwam de eerste neushoorn tevoorschijn, en er zouden nog vele beesten volgen. Zebra's, giraffen, Gnoes (hier wildebeest genoemd), en nog allerlei andere beesten. Fantastisch om het allemaal zo dichtbij, in het wild te zien. Ik wil eigenlijk zoiets ook nog welleens s'nachts of s'ochtends vroeg doen, zodat je nog meer andere beesten ziet. Overdag zijn beesten als leeuwen bijvoorbeeld bijna niet te vinden.

Onderweg nog gestopt op een fantastische plek, met uitzicht over de rivier, en een groot deel van het gebied, met de nodige snacks en drankjes natuurlijk. Al met al werd het een fantastische dag in het Sibuya Game Reserve.

Eenmaal terug in Port Alfred hebben we het zwembad hier bij het huis maar eens uitgeprobeerd, en dat is zeer goed bevallen. 27 graden, volle zon, op het luchtbed in het zwembad, muziekje erbij, heerlijk. Hoe was het weer in Nederland ook al weer? ;-).

Om af te sluiten nog even een paar cijfertjes over m'n verblijf tot nu toe:
Ik zit hier nu 33 dagen, in die 33 dagen heb ik ruim 1400 foto's gemaakt. Tot nu toe heb ik 9 verhalen online gezet, die in totaal zo'n 1300 keer gelezen zijn en waarop 79 reacties zijn geplaatst (waarvoor dank, blijft erg leuk!). De gemiddelde temperatuur blijft rond de 25 graden schommelen, m'n gewicht schommelt vooral omhoog, net als mijn enthousiasme over dit fantastische land. Kortom, ik vermaak me hier prima!

Ten slotte nog even bedankt voor iedereen die geld heeft gestort voor de roei club, waar ik in mijn vorige bericht om had gevraagd. Er is tot nu toe al een erg mooi bedrag bij elkaar binnen gekomen, en er mag natuurlijk altijd nog meer bij ;-).

Tot het volgende verhaal maar weer!

Kort BELANGRIJK bericht

Lieve lezers van mijn weblog,

Even een kort bericht, en eens niet over mijn belevenissen, deze keer heb ik jullie even nodig. Ik mis de Sint natuurlijk dit jaar, en ga toch heel asociaal via deze weg 'mijn schoen zetten'.

Uiteraard doe ik dit niet voor mezelf, maar omdat we deze week te horen hebben gekregen dat we ook nog fondsen moeten werven voor een project hier in Port Alfred. Zoals jullie wel hebben kunnen lezen de afgelopen tijd is er een hoop mis hier, en heeft de jeugd het moeilijk om uit de problemen te blijven. Zeker nu de vakantie aanbreekt vervallen er veel in criminaliteit, drugs of vergrijpen sommigen zich soms zelfs aan meisjes en vrouwen.

Hierom zijn er een hoop kleine projecten aan de gang, zowel vanuit de overheid (denk aan de vlagzwaai mannetjes langs de weg, en de wc bediendes in Kaapstad, allemaal creatie van werkgelegenheid), als vanuit kleinere organisaties. Een van deze organisaties is de NeMaTo (Nelson Mandela Township) Rowing club, gesteund door EISS, de school waar ik hier verblijf.

Hoe een roeiclub een goed doel kan zijn? Simpel, door een groep jongeren aan het roeien te krijgen, ze met regelmaat te trainen, en gedisciplineerd te krijgen, krijgen deze jongeren structuur in hun leven, zijn ze van de straat en hebben ze iets om naar toe te leven. Bovendien bied EISS deze roeiers ook nog eens lessen Engels, Rekenvaardigheid en Life Skills, waardoor de kans op een betere toekomst een stuk hoger wordt.

Dit project loopt nu een aantal jaar, en nog altijd word er letterlijk geroeid met de riemen die ze hebben, en dat is niet al te best. Door geld in te zamelen kan de roeiclub fatsoenlijke materialen aanschaffen, waardoor misschien nog wel meer jongeren aan dit project kunnen meedoen. De resultaten van dit team zijn de laatste tijd steeds beter, en met betere spullen kunnen ze misschien wel de top van de Zuid Afrikaanse roeiwereld bereiken, wat natuurlijk weer verdere (financiële) mogelijkheden bied.

Hiervoor wil ik heel graag van jullie een kleine bijdrage ontvangen (een grote mag ook, maar alle kleine beetjes zijn van harte welkom ;-)). Als jullie dit jaar mijn schoen vullen met jullie giften, zorg ik dat het geld zo snel mogelijk bij de roeiclub terecht komt. Hierover houd ik jullie natuurlijk ook op de hoogte.

Mocht ik jullie hebben overgehaald een donatie te doen, doe dit dan naar mijn rekeningnummer, dan zorg ik dat alles in 1x naar de roeiclub gaat (anders gaat de helft van het geld misschien alleen al op aan transactie kosten).

Mijn bankgegevens:
J Lagas
57.99.68.642
ABN Amro Leeuwarden

Namens de roeiclub, alvast hartelijk bedankt, en allemaal een hele fijne Sinterklaas. En oja, het gaat prima met me, aan het eind van de week zal ik daar wel weer een update over geven ;).

Zon, zee, en ziek op bed..

Met enige spierpijn nog van het surfen begon de dag weer vroeg. Om 9 uur zaten we aan de heerlijke koffie van Jenny, om nog wat dingen door te spreken. Vervolgens naar de township waar we een aantal gezinnen hebben uitgezocht om huisbezoeken bij te doen. Eigenlijk ging dit verbazingwekkend snel, het gebeurd niet vaak, maar soms zijn ze hier nog welleens vlot.

We hebben zes huizen bezocht, en bij 3 was er een moeder thuis. Hier hou je dan een interview mee, om zoveel mogelijk info los te peuteren over haar kind en de thuis situatie. Wel weer apart om ook in die huizen te zijn. Opzich proberen ze er allemaal wel wat van te maken, maar er zijn gewoon echt plekken in de plafonds waardoor je snachts best de sterren zou kunnen zien... Soms word het nog een beetje opgefleurd met Jezus en Maria posters, maar het blijft eigenlijk niet veel meer dan wat aan elkaar geplakte golfplaten. Sommige huizen doen me zelfs een beetje denken aan de bouwspeeltuin van vroeger, en dan denk ik zelfs dat op die speeltuin soms nog betere 'woningen' zouden staan.
In ieder geval goed veel informatie los gekregen, wel weer heftig ook. Moeder van 2 kindjes, vader overleden, moeder is al 9 jaar HIV positief, en moet leven van de kinderbijslag van nog geen 20 euro per kind. Een andere moeder waarvan je ziet dat ze gewoon niet gezond is, maar die dat uit schaamte niet durft toe te geven, kinderen waarmee ze niet naar de dokter durft, het is een raar wereldje.

Goed, na deze heftige verhalen, en een verschikkelijke lunch richting strand. Iedereen hier krijgt foto's van ondergesneeuwd Nederland, maar wij liggen gewoon lekker te bakken op het strand hoor ;-). De zonnebrand is niet aan te slepen, en zojuist is onze huisbaas ook nog even langsgekomen om te zeggen dat we best gebruik mogen maken van het zwembad. Vervelend, vervelend, bah bah bah. Ook gebeurd er dan nog eens iets waarbij ik er weer aan herinnerd word hoeveel ik al van dit land houd; Ik loop nog even voor ik het strand op loop een restaurantje in de duinen binnen voor een blikje cola. Nadat ik de ober vroeg om dit blikje, is hij met me naar buiten gelopen om me een tentje 20 meter verder te wijzen waar het 2x zo goedkoop is! Hahaha, geweldig toch?

Dinsdag vooral veel informatie ingevoerd aan vaccinaties van de kinderen, helaas was onze supervisor er niet, en wilde de juf van de crèche niet mee op huisbezoeken, dus konden we niet echt heel veel doen. Zo waren we dus redelijk op tijd weer thuis... tenminste, op de terugweg 3 kwartier moeten wachten op een brug waar ze om de beurt een kant laten rijden. Meestal wacht je hier ongeveer 10 minuten, maar waar ze deze keer mee bezig waren, geen idee, het duurde in ieder geval verschrikkelijk lang.

Vandeweek was ik gevraagd door een aantal meiden hier van SPH of ik misschien foto's wilde maken van hun eind presentatie (toevallig in dezelfde township als ons project). Sta hier bekend als de fotograaf geloof ik, dus zo waren ze op dat idee gekomen om mij te vragen. Hartstikke leuk natuurlijk, dus weer die kant op. Leuk om mee te maken, spontaan beginnen er mensen te zingen tijdens het wachten, een tolk die opeens zonder dat dit van te voren is afgesproken alles in Xhosa gaat vertalen, een traditionele dans, gospelzang, erg gaaf allemaal! In een uurtje zo'n 165 foto's geschoten, en weer een ervaring rijker. Beetje jammer dat dezelfde brug als de die ochtend ons weer 3 kwartier kostte...

S'avonds met een heel zooitje Nederlanders hier uit eten, wat erg gezellig was, alleen werd ik opeens niet zo lekker. 2 stukjes pita brood, en 2 happen struisvogel biefstuk was zo'n beetje alles wat ik naar binnen kreeg.

S'nachts flink beroerd geweest, en de volgende ochtend voelde ik me niet goed genoeg om weer aan de slag te gaan. Ben in Nederland vrijwel nooit ziek, en hier heb je het dan opeens weer te pakken. Natuurlijk hou ik dan ook weer niet genoeg rust tijdens zo'n dag, wat ertoe leidde dat ik de volgende dag nog steeds niet lekker was. Aan het eind van de avond ging het wel weer, op tijd naar bed, en nu maar even rustig aan doen dan.

Een weekend Port Alfred bleek een prima idee, voel me ondertussen al een stuk beter. Enige waar ik nu nog een last van heb is keelpijn, en m'n verstandskies die al 2 jaar dreigt door te komen, en deze week gelijk maar heeft aangegrepen om ook eens daadwerkelijk door te komen... grml grml grml. Kan ik mijn eten weer binnenhouden, werkt m'n kies me weer tegen om te kouwen! Ach ja, gaat wel weer over.

Komende week weer flink aan de slag, de laatste week tot januari dat de crèche open is, dus daar moeten we goed gebruik van maken. De week daarna is de laatste week dat we überhaupt de township in kunnen (ook tot januari). Het hele land krijgt hier dan namelijk zo'n beetje vakantie, wat inhoud dat alle familie uit de grote steden weer terug naar huis komt. De populatie van alleen al de township waarin wij werken neemt dan toe van 900 tot 20.000 mensen, wat het te onveilig maakt voor ons om te werken. In de tijd tot de kerst vakantie zullen we dan dus vooral veel bezig zijn met het updaten van de database, wat meer structuur in het systeem aanbrengen, en ons verslag. Kortom genoeg te doen.
Tot de volgende ronde!

Aan de slag, voetbal en surfen

Na het heerlijke weekend, ging het echte werk echt beginnen. Om 9 uur zouden we richting Vukukanye gaan, de organisatie waar we voor gaan werken. Uiteraard rij je dan pas om 10 uur weg, maar goed, daar wen je aan.

Bij Vukukanye Jenny opgehaald, de mevrouw met de lekkere koffie waar ik eerder over vertelde. Samen met haar hebben we nog een foster home bezocht waar een foster mom voor zo'n 8 kinderen zorgt. Dit zag er meer uit als een luxe vakantiewoning dan een huis in een township, maar als je je dan realiseert met hoeveel kids ze hier woont, is het eigenlijk ook wel weer krap. Verder nog de kliniek waar de kids hun gezondheid zal worden gechecked bezocht, en even wat een gedronken (cola met een bolletje vanille ijs erin, lekker!) om de laatste dingen door te spreken voor we echt beginnen.

Verder rustig aan gedaan vandaag. Gezocht naar de sportschool en geïnformeerd voor het spinnen (1,80€ per les :P), en een dik rapport over ons project doorgenomen. Nu lekker rustig Youp van 't Hek kijken, en morgen vroeg weer aan de slag.
De dagen die hierop volgden stonden vooral in het teken van orienteren op wat ons de komende tijd te wachten staat. Goed inlezen, de school bezoeken en de informatie structureren, dat is het voornaamste wat er deze week moet gebeuren. Er moet ook nog research worden gedaan, en daar zullen we ook een begin mee maken deze week.

Het blijft gaaf om met de kinderen te werken hier. Ze vinden alles mooi, vermaken zich met niks, en lijken zo gelukkig. Ze gaan zomaar voor je zingen, dansen, als je weggaat wil iedereen je hand even schudden, en rennen ze achter het hek met je mee om te zwaaien. Dit geeft ook een hoop energie om flink aan de gang te gaan met het project. Als je bedenkt dat er tussen die lachende zwaaiende kinderen altijd een aantal wezen zitten, of een aantal die niet weten wie hun ouders zijn, of die soms wel met 5 kinderen tegelijk door een oud ziek omatje worden opgevoed, dan blijft dat ongelooflijk.

Op woensdag middag zijn we met een klein groepje richting de dump gegaan. De mensen die hier wonen zijn wel echt armer dan arm, en er word geprobeerd elke week hier langs te gaan om even een uurtje een balletje met die jongens te trappen. Voor we erheen gingen 2 grote flessen water gehaald, en een zooitje bekers, zodat ze ook eens wat schoon drinkwater hebben. Toen we met het busje langs de dump reden zagen ze ons al, en kwamen er een stuk of 15/20 richting het veld. Met een stuk boom, en een plank hout werd er een doel gemaakt, en vervolgens lekker voetballen (al heb ik mezelf maar tot supporter/fotograaf benoemt, haha). Regels zijn er bijna niet, puntentelling word niet bijgehouden, teams, ach dat zal wel, het gaat er puur om dat er lekker gevoetbald word. Die gasten genoten er echt van, en het ging er soms hard aan toe. Erg leuk om zo even wat tijd te besteden, en die gasten een lolletje te bieden.
Na de teamfoto's werd het water uitgedeeld, en wonder boven wonder gingen ze hiervoor allemaal netjes in een rij staan, en dit ging eigenlijk verbazingwekkend goed. Uiteindelijk zijn alle 10 de liters water er doorheen gegaan, en heeft iedereen een top middag gehad. Dit moeten we zeker vaker gaan doen. De foto's staan op de foto pagina.

Komende tijd verlaten een aantal groepen de campus,en daardoor worden die laatste avonden in de bar steeds gezelliger. Je leert meer mensen kennen, en de nachten worden steeds iets korter. Het campus leven bevalt me wel, het is een apart sfeertje, met een hoop gezelligheid, maar ook genoeg mogelijkheid om je zo nu en dan eens terug te trekken.

Op vrijdag is er hier een zogenaamde 'function' geweest. Het systeem van praktijk lopen werkt hier iets anders, de studenten organiseren hier een aantal keer per moduul een avond met een 3 gangen diner en alles erop en eraan. Talenten van mensen die je al even kent worden opeens openbaar (zo zou een van de Afrikaanse meiden hier het ver schoppen in een Nederlandse talentenjacht), en ondanks wat foutjes hier en daar had iedereen een leuke avond, en was het eten prima. Al blijft al dat chique bedoelde voedsel niks voor mij, haha. Na afloop uiteraard de kroeg in, en rond een uur of 4 lag ik in bed, erg gezellig dus.

Volgende ochtend merkte ik pas echt hoe gezellig het was geweest, en het om 8 uur opstaan voor ons weekend weg was dan ook geen gemakkelijke opgave. Nadat ons autotje voor dit weekend was geariveerd (Toyota Yaris, voor de liefhebbers, sedan uiteraard) zijn we vertrokken richting Jeffrey's Bay (ook wel J'Bay). Deze keer waren we met z'n 5en, en zaten we dus gelukkig wat ruimer.

J'Bay is de surfers stad in Zuid Afrika. Rond juli worden hier grote wereldwijde toernooien gehouden, en alles hier draait om het surfen. Je word dus ook overal doodgegooid met de Billabong, Quicksilver en Roxy kleding, wij hebben het bij de Billabong winkel gehouden. Zwembroek en T-shirt gescoord, en via de toeristische route (met de armste township die we tot nu toe waren tegengekomen) op naar het hostel. Enigsinds vermoeid zijn een aantal in slaap gevallen, en ben ik zelf even een stuk over het strand gaan lopen. Het was niet zulk heel mooi weer, dus een mooi uitgestorven strand, heerlijk om even uit te waaien en je gedachten even helemaal leeg te maken.

Eenmaal terug bleek dat we kamergenoten hadden gekregen, en dat dat stom toevallig de meiden van Lodge Management waren van de campus. Erg gezellig natuurlijk, dus gelijk maar besloten s'avonds met z'n allen een hapje te eten bij de Mexicaan. Onder het mom van 'Da breek zo lekker de week' de mannenportie Enchiladas besteld, waarbij we werden gewaarschuwd dat het wel echt heel veel was. Ach, kom maar op dacht ik, maar helaas is het me niet gelukt het gigantische geval naar binnen te werken. Peter is het wel gelukt, en zijn darmen hebben het nog steeds niet helemaal kunnen verwerken ;-).

Daarna nog even ergens wat gaan drinken, en zo kwamen we uit bij 'The Jolly Dolphin'. Inderdaad, de dolle dolfijn... Het gemiddelde publiek wat hier binnen komt moest blijkbaar aan een aantal eisen voldoen. 1. Zwaar wanhopig vrijgezel zijn, 2. Uit het oostblok komen, en een van de oudste beroepen ter wereld uitoefenen, en/of 3. Onder de 15 en boven de 50 zijn. Als je aan een van deze categorieën voldeed voelde je je waarschijnlijk erg op je gemak. Het maakte blijkbaar niet eens uit welke muziek er werd gedraaid, al die gekken gingen helemaal uit hun plaat. Toen iemand die er werkte er ook nog eens achter kwam dat we vanuit Port Alfred kwamen en aan EISS studeerden werden we ook nog eens getrakteerd op een plaat 'specially for the students from Port Alfred'... Erg op je gemak voel je je dan ook niet, haha.

Na een drankje in de bar bij het hostel begon de vorige avond er weer in te hakken, dus ben ik lekker op tijd het stapelbed in gegaan, volgende ochtend zouden we immers alweer vroeg opstaan voor onze surfles.

9.30 hezen we ons in een strakke wetsuit, waarin je je voelt alsof je in een grote condoom zit, en gingen we richting strand. Na een korte instructie gelijk het water in, en onder leiding van de instructeur de eerste wave gecatched zoals dat zo mooi heet. Het is zo verschikkelijk gaaf om door zo'n golf meegenomen te worden, en na die eerste golf wil je alleen maar door.

Onder leiding van de zeer goeie instructeur langzaam opgebouwd, en aan het eind geprobeerd te staan op de plank. Dat is natuurlijk nog niet zo makkelijk, de instructeur is er zelf 3 weken lang non stop mee bezig geweest om het te leren. Ik heb wel een aantal keer gestaan, maar dat was maar van korte duur. Het surfen is in ieder geval te gek, en wil ik zeker binnenkort nog eens doen. Nog een leuk detail was wel dat er op een gegeven moment dolfijnen langszwommen, supergaaf!

2 uur surfen is echter wel vermoeiend, en na een douche, cola om het zoute water weg te spoelen, en een goeie lunch zijn we dus ook weer richting Port Alfred gereden. Opnieuw een erg gezellig en geslaagd weekend achter de rug, dus we kunnen er weer vol tegen aan deze week. We hopen vanaf deze week echt wat te kunnen gaan bereiken met ons project, en dat zal waarschijnlijk ook inhouden dat we de woningen van de kinderen gaan bezoeken. Ben erg benieuwd.

Nog 1 ding, nogmaals erg bedankt voor alle leuke reacties! Ik heb in Zuid Afrika opeens weer contact met mensen die ik Nederland eigenlijk veel te weinig zie of spreek.

Tot later!

Port Elizabeth, Addo en East Beach

Nu de introductie afgelopen is, staan we buiten school om lekker op eigen benen, en zo zijn we er dit weekend gelijk maar op uit getrokken. Planning was om zaterdag naar het Addo Elephant Park te gaan, en zondag Port Elizabeth te bezoeken, maar zaterdag ochtend besloten we dit toch maar om te draaien, zodat we vroeger op de dag in het Olifantenpark konden zijn (kans op het spotten van dieren is dan een stuk groter).

Zo reden we zaterdag ochtend rond een uur of 9 met z'n zessen in onze Nissan Tiida Sedan (die eigenlijk bedoelt is voor 5 man, maar volgens het verhuurbedrijf kon dat makkelijk) richting Port Elizabeth. Ik zat voorin prima, maar achterin was het behoorlijk krap. Toen iedereen uiteindelijk een beetje in positie zat, zijn we luid meezingend met o.a. Drukwerk, Frans Duyts (zie video) en Johnny Cash onze rit begonnen. In de auto nog even een hostel gereserveerd, aangezien we dat nog niet gedaan hadden, en na ongeveer anderhalf uur kwamen we aan in P.E. zoals het hier kortweg genoemd word.

Een grote (haven) stad, prachtige kust, en een enorm doolhof. Gelukkig vonden we een tourist information gebouwtje, met een zeer vriendelijke mevrouw die ons ook de nodige plattegronden en info over het olifanten park gaf. Ondertussen flink hongerig geworden, dus in een vage kroeg binnengelopen, waar het eerst leek of ze schokken dat er gasten waren, maar waar we wel heel vriendelijk geholpen werden en een verbazingwekkend lekkere toast naar binnen hebben gewerkt. Hoe je je soms kan vergissen in een eerste indruk zeg!

Daarvandaan naar het hostel wat vlakbij het uitgaansgebied van P.E. bleek te liggen, het Kings Beach Backpackers Hostel. Voor zo'n 8,5 euro per persoon hadden we een prima 6 persoons kamer, en al was het allemaal niet superschoon, en moest er even een kat verjaagd worden, voor 8,5 euro hadden we niks te klagen.

Port Elizabeth is een grote stad, dus dachten we dat er best wel wat te zien zou zijn, maar dit viel vies tegen. Uiteindelijk zijn we niet verder gekomen als the shopping mall, en het strand, maar al met al een leuke dag gehad. S'avonds uit eten op een terras met uitzicht op de zee en de McDonalds, heeeerlijk gegeten, ondanks het zeer opdringerige personeel dat op het eind wel heel erg irriteerde met de overtreffende trap van upselling! Later nog een drankje gedaan in een tent waar een deel van de gasten wel aan de pillen moet hebben gezeten, want hoe daar gedanst werd... daar kan de gemiddelde breezerslet nog een puntje aan zuigen! Zie de foto's.

Volgende ochtend om half 8 de auto in richting Addo Elephant Park, deze keer in een betere opstelling in de krappe sedan. Het is hier met een sedan (voor de dames, een auto met een kont ;-)) trouwens zo dat het niet standaard een ruime auto is, ze maken hier van elke auto zo'n beetje een sedan. Zo zie je hier veel Toyota Yaris sedans, VW Polo sedans, en als er geen sedan van is gemaakt, word het wel een pick up. Dat ter zijde, we zaten in ieder geval. Een uurtje later kwamen we aan bij het park, en om 9 uur begon onze 'game drive'.

Qua weer zaten we precies goed. Afgelopen week veel geregend, en nu flink warm, goed weer voor een hoop beesten. Het park staat bekend om zijn olifanten, maar zo'n beetje alles wat je in dit land kan vinden loopt er rond. De olifanten zie je wel het meest, en die zijn we dan ook erg vaak tegengekomen. Heel gaaf om zo dicht bij die gigantische beesten te komen! En ook de kleine olifantjes zijn erg gaaf! Beesten die we verder nog gezien hebben o.a. zijn Kudu's, zwijnen, aangevreten beesten, jakhalzen en struisvogels. Op de weg terug nog een aantal zebra's en struisvogels gezien. Kortom erg gaaf.

Terug in Port Alfred zijn we nog even naar the East Beach gegaan, het mooie strand hier. Vanuit de verte hadden we het al gezien, maar nu we de auto nog even hadden wilden we er ook welleens heen. Dit was serieus het mooiste strand waar ik tot nu toe ben geweest! Meters hoge zandduinen, zand wat tegen enkele tientallen meters hoge heuvels op loopt, stukken wrak van een oud stoomschip, prachtig afgesleten rotsen, echt super!

Zo zijn we dus ons eerste weekend doorgekomen. Ookal hebben we de big 5 nog niet allemaal in het wild gezien, en ookal viel P.E. kwa stad een beetje tegen, hebben we een erg gezellig weekend gehad, en ons prima vermaakt. Weer een hele andere kant van dit multifunctionele land gezien, en nog weer een beetje kleur op gedaan ook. Vanaf morgen keihard aan de bak met het project, en wat we volgend weekend gaan doen kijken we nog wel even.

Introductieweek

dinsdag 11 november 2008

Vandaag stond nog een township op het programma, en wel die van Kenton, een plaats op een kwartier/twintig minuten rijden hiervandaan (met een aapje onderweg). Voor we daarheen zouden gaan, moesten we even wachten op iemand van een van de organisaties waar we voor zullen werken. In die tussentijd een heerlijke Zuid Afrikaanse specialiteit ontdekt: Biltong, soort droge worst, in kleine partjes gehakt, heerlijk!
Toen de beeldschone social worker er was, hebben we daar even kort een gesprek mee gehad, waarbij ze vertelde dat ze zonder overheidssteun keihard moeten werken aan problemen die te maken hebben met HIV/AIDS, wezen, noem het maar op en ze deden er wel iets mee. Erg interessant om te horen, en buiten dat het zo'n mooie vrouw was, was ze ook nog eens zo verschikkelijk enthousiast en gepassioneerd over haar werk, dat je er zelf ook echt enthousiast naar buiten ging.
Vervolgens naar een vrouw waarvan we alleen wisten dat ze een erg lief mens zou zijn, en de lekkerste koffie van Afrika zou hebben. Beide bleken te kloppen, zelfs ik vond de koffie lekker :P. Ik ga zelf, samen met 2 anderen, als het goed is met hun project aan de slag.
Het project in het kort houd in dat de kinderen in de township moeten worden geregistreerd, zodat er meer bekend word over de kinderen. Velen zijn wezen, HIV positief, worden soms opgevoed door personen die daar eigenlijk niet toe in staat zijn, hebben geen geboortecertificaat of enkel ander middel om zich te legitimeren. Daardoor is het op het moment nog lastig in te schatten of er voor kinderen bijvoorbeeld pleeg ouders gezocht moeten worden, wat voor veel kinderen echt nodig is.
Door zoveel mogelijk informatie los te krijgen bij de kinderen, en dit in een database op te nemen, kan er verder gewerkt worden om deze kinderen een betere toekomst te geven. Het gaat hier om kids van ongeveer 18 maanden, tot 6 jaar oud, onder het mom van voorkomen is beter dan genezen. Dit is het heel erg in het kort, uitgebreid zijn we er ook nog niet op in gegaan, dat komt donderdag, het komt er in ieder geval waarschijnlijk op neer dat ik de komende tijd veel tussen de kleine koters zal zitten (die trouwens echt te gek zijn!), en hopelijk kunnen we op deze manier een aantal kids helpen om niet de verkeerde kant op te gaan als ze ouder worden.
Na de heerlijke koffie, en een stuk Afrikaans gebak, zijn we richting de township gereden. Deze township is nog armer als de township in Port Alfred, wat goed te zien is aan de huizen... Deze zien er nog gammeler, kwetsbaarder en kleiner uit als in de township waar we gister waren. Als je dan ook nog eens bedenkt dat in zo'n klein krot soms wel 8 mensen wonen, dan word het helemaal onwerkelijk.
Van daar uit zijn we naar 2 crèches gereden, beide volledig draaiende gehouden door vrijwilligers. Enkele tientallen kleine koters lagen daar op de grond te slapen (of deden een poging tot slapen), helemaal warm ingepakt met mutsjes en truitjes. Degenen die echt sliepen sliepen ook goed, en als er een in z'n broek plast (luiers hebben ze niet, dus dat zie je direct) word er gewoon even een handoek over gelegd. Eerst vond ik het wel erg dat die kids zo op de grond moesten slapen, later realiseerde ik me dat ze nu verwarmd op een stuk vloerbedekking liggen, en normaal gesproken misschien wel s'nachts in de kou op een nog hardere vloer liggen.
Kids in de townships zijn vrij weinig gewend van de buitenwereld, en als je dan ook als 'vreemde' een township in komt, zwaaien alle kindjes naar je, en in de crèche ben je ook veelste interessant om te blijven liggen, zeker als die wonderlijke foto camera's weer tevoorschijn komen. Op een gegeven moment lag ik half begraven onder de kids die allemaal zichzelf wilden zien op de camera, dan weet je ook niet wat je meemaakt.
Op de terugweg naar Port Alfred dacht ik na, over wat ik tot nu toe gezien had, wat ik op dat moment zag (de fantastische natuur, de schitterende omgeving), maar ook waar ik vandaan kom. Als je dit zo zou vergelijken zou je haast zeggen: 'Nederland/Europa is af' . Hier in Afrika lijkt het alleen alsof een stukje wereld is overgeslagen. Tuurlijk hebben we ook armoede in Nederland, en tuurlijk leven daar ook mensen op straat, maar dan zijn er nog instanties als de voedselbank en het leger des heils waardoor maar een kleine groep echt met een lege maag op straat zal slapen.
Ze doen er hier van alles aan om de situatie te verbeteren. In mijn vorige verhaal vertelde ik al over de baantjes die ze hier verzinnen om mensen maar aan het werk te houden. Verschikkelijk veel mensen zetten zich dagelijks in om de situatie van de mensen hier te verbeteren, maar het lijkt zo'n bodemloze put. Ik vraag me af of dit land ooit nog af komt zoals Europa, en om heel eerlijk te zijn kan ik het me niet voorstellen.
Nu ik me dit realiseer krijg ik wel alleen maar meer motivatie om te proberen te zorgen dat een klein groepje mensen het in ieder geval beter krijgt, en daar gaan we keihard aan werken vanaf volgende week.
Na de lunch nog een erg interessante les over apartheid gehad, door de community development big boss hier. Hij heeft in zijn leven zelf veel te maken gehad met apartheid, zoals iedereen die voor 1994 Zuid Afrika heeft mee gemaakt. Daardoor kon hij mooie voorbeelden geven, en hij vertelde ook dingen waaraan je kan zien dat apartheid nog steeds een rol speelt hier, zelfs in dingen die je normaal niet zouden opvallen. Een voorbeeld is dat de ruimte tussen de krotten in de townships, allemaal precies groot genoeg zijn dat elk militair voertuig er doorheen zou kunnen rijden, wat laat zien dat ze toch nog steeds angst hebben dat het uit de hand loopt, en er militair moet worden ingegrepen.
Een aangrijpende, zeer boeiende, maar ook vermoeiende dag dus. Om de dag af te sluiten is het plaatselijke gospel koor nog langsgekomen, wat erg goed was! Zeker in de lokale taal is het schitterend om te zien wat een energie die mensen halen uit de muziek, uit hun geloof en hoe ze die energie nog weten over te dragen ook. Op een gegeven moment stonden we met z'n allen mee te doen! Erg leuk, en schitterend gezongen.

woensdag 12 november 2008

Opnieuw een drukke enerverende dag, die al vroeg begon. Om 8 uur reden we richting Harris house. Een soep keuken, waar van alles wat ze maar kunnen krijgen (kentucky friend chicken, groente die niet meer verkocht kan worden van de supermarkt, wraps) omtoveren tot 225 liter soep. 2x per week doet een groep vrijwilligers dit, en dit word dan weer verspreid op maandag en woensdag onder andere aan de inwoners van de township.
Het maken van de soep hebben we niet echt meegemaakt, omdat dit al eerder begint (dit willen we wel zeker nog eens doen. Voordat we naar de plek reden waar de soep zou worden uitgedeeld kwamen eerst de priesters in opleiding naar Harris house. Achter het gebouw werd opeens voor een man of 40 een dienst gehouden, in Khosa en Engels, vooral met veel gescheeuw enzo, wel gaaf om te zien. Daarna werd er kleding en alles wat er op leek uitgedeeld, waamee die mensen natuurlijk ook helemaal gelukkig gemaakt werden.
Na dit spektakel gingen we richting de plek waar de soep word uitgedeeld, vlak bij de township. Ongeveer 50/60 mensen, jong en oud, man en vrouw (en honden) stonden allemaal netjes in rijen. Opnieuw een preek van de priesters in opleiding (waarbij wij ook nog even gezegend werden, of iets dergelijks), en terwijl de mensen hun liederen zongen kwam de auto met de soep het terrein op gereden. Uiteraard word er dan nog even verder gepreekt, en hoewel iedereen daar op zich wel in geïnteresseerd was, betrapte ik een aantal mensen toch op een blik van 'hou je kop, en geef die soep'.
De preek duurde een kwartier ongeveer, en toen begonnen we brood uit te delen. Super om de dankbaarheid van die mensen te zien als ze een beetje brood krijgen. Vervolgens kwam de soep, en komen mensen met alles wat ze kunnen vinden aan om soep in te doen. Flesjes, bakjes, van alles. Wederom erg gaaf om die mensen zo gelukkig te maken met een beetje soep, die waarschijnlijk nog niet te zuipen is ook. Heb nog niet geproefd, volgende keer zeker even proberen.
Ook hier waren weer zulke mooie mensen, en weer realiseer je je dat die mensen echt niks hebben, en met alles gelukkig zijn. De kinderen snappen niet welke problemen ze hebben, en zijn nog lekker onbezorgd. Ze zijn gelukkig met elk grijntje aandacht dat ze krijgen van buitenaf, en ze lijken gewoon super gelukkig.
Genoeg ellende, tijd voor een gigantische ananas :P. Vlakbij Port Alfred ligt een plaatsje Bathurst en daar hebben ze ananassen, heel veel ananassen (voor 25 euro cent per stuk ongeveer), en een 17 meter hoge ananas als museum. Slaat nergens op, maar wel grappig om te zien.
Verder genoten van het klote weer dat we vandaag hebben gehad, en 3 uur lectures (waarbij 2x de stroom uitviel).
Tijd om zo de kroeg in te duiken, morgen weer een dag.

donderdag 13-11-08

Deze ochtend zouden we eigenlijk beginnen met een afspraak met Child Welfare. Dit ging helaas niet door, omdat degene waarmee de afspraak was gemaakt opeens een noodgeval had, moest waarschijnlijk een kind ergens weg gehaald worden, blijft toch de orde van de dag. Daarom hebben we het moduul maar even uitgebreid doorgesproken. Maandag gaan we echt beginnen, en heb er super veel zin in.
Na even wat dingetjes te hebben gehaald in de stad, en een auto te hebben gehuurd voor het weekend, zijn we richting het community center in de township hier gegaan. Dit is elke dag tussen 14.00 en 16.00 geopend, en hier kunnen de kinderen dan een beetje spelen, onder begeleiding van een meisje dat daar elke dag vrijwillig werkt. Weer ook een meisje dat veel heeft meegemaakt in der leven. Ouders op 6 jarige leeftijd beiden overleden, opgegroeid bij familie, en woont nu zelfstandig in de township, met een budget van ongeveer 230 rand (20 euro) per maand...
Het was erg leuk om bezig te zijn in het centrum, en de kinderen vinden het ook super dat je er ben. Zeker als opnieuw de camera's tevoorschijn komen. Het ene kind is super druk en loopt alleen maar te rennen en te springen, terwijl een ander zich weer anderhalf uur kon vermaken met 1 puzzel. Een kindje vertelde ook over hoe hij droomde om later groot voetballer te worden, en mee te doen aan het WK enzo, echt heel gaaf om te zien dat die kinderen blijven dromen, ondanks alle ellende waar ze inzitten.
Verder vandaag weinig gedaan, morgen de laatste dag van de introductie week.

Vrijdag 14-11-08

Dag begonnen met een lecture van 3 uur over cultural diversity (of iets in die trant), niet echt iets waar je van te voren staat te springen natuurlijk. De les bleek echter ontzettend leuk te zijn, en gaf een hoop nieuwe inzichten in de dingen die je hier tegenkomt. De les vloog voorbij, en voor we het wisten zaten we al in het busje richting de boot.
De boottocht met braai zou de afsluiting worden van de introductieweek, samen met de lodge management studenten. Op een omgebouwde catamaran (onderstel van de catamaran met een overdekt zit gedeelte erop, en een motor erachter) vertrokken we voor een stuk over de rivier hier, maar natuurlijk niet voordat de kapitein ons gerust had gesteld met alle veiligheids maatregelen. Wat een geweldige mafkees was dit zeg! Mocht de motor uitvallen konden we een ruitje intikken voorin de boot waar een paar lepels in zaten om te roeien, in paniek raken hoefde pas als hij zelf in een rubber opblaas band uit de boot sprong, en we hoefden niet bang te zijn voor krokodillen in de rivier, aangezien die allemaal waren weg gejaagd door de haaien :P. Zo nog een paar van dat soort dingen, en we konden gaan.
Na een poosje door de super mooie omgeving te hebben gevaren, legde we aan bij een beschutte plek in de bush waar je goed kon zitten, en de braai kon worden aangestoken. Een braai is gewoon een bbq eigenlijk. Toen ik het verschil vroeg aan de kapitein zei hij: 'On a bbq you smoke the meat, on a braai you burn it', duidelijk, haha. Het werd nog erg gezellig, en rond een uur of 19.00 waren we weer in de haven van Port Alfred.
Vervolgens nog wat gedronken in Links, een restaurant hier 1 heuvel verder. Toen bleek de braai toch nog niet goed genoeg gevuld te hebben, dus hebben we daar nog een pizza naar binnen gewerkt. Tja, 2 euro voor een pizza, dat kan je toch niet laten liggen?
Kortom, het was een erg geslaagde week. Veel nieuwe indrukken, veel mensen leren kennen, genoeg gegeten en gedronken, en vooral erg veel lol gehad. Komend weekend gaan we naar Addo Elephant Park, en zullen we Port Elizabeth bezoeken, een van de grote steden om Port Alfred heen. Wederom bedankt voor alle leuke reacties, blijf ze sturen, is leuk om te lezen ;-). En maak je geen zorgen, het weer zat afgelopen week zo nu en dan een beetje tegen, maar vanaf morgen weer 22 graden zon ;-). Ik red me dus wel.

Leeuwen, olifanten, strand en township

Vrijdag 7-11-08: East London en Port Alfred

Na de eerste nacht te hebben geslapen als een blok, om 7.30 bij het ontbijt aangeschoven zodat we om 8 uur konden vertrekken naar East London. In de praktijk betekend dit in Zuid Afrika dat om 7.45 het ontbijt klaarstaat en je om 8.30 gaat rijden ;-). Na een rit van ongeveer 2 uur kwamen we aan bij het Lion Park in East London, een van de eerste grote steden hier in de buurt.
Hier hebben we voor het eerst kennis gemaakt met de dieren van heel dichtbij. Lion Park is niet een park waar je rondrijd en met een beetje geluk een keer een beest ziet, maar meer een soort 'kinderboerderij' maar dan met leeuwen, een giraf, cheeta's, tijgers, etc. etc. Na door de ingang te zijn gegaan bleek onder onze voeten het eerste beest al te slapen, onder het bruggetje lag namelijk een flinke krokodil. Wat een beesten zijn dat zeg! Zit geen beweging in, maar wel indrukwekkend.
Vervolgens de giraffe, wat waarschijnlijk wel de meest verwende giraf van Zuid Afrika moet zijn, want iedereen voert dat beest natuurlijk. Bij de ingang kocht je namelijk een zakje voer, waar dat beest geen genoeg van kon krijgen. Het moment dat dat beest voorover buigt met z'n giga nek, en zo de korrels met z'n slijmerige lange tong uit je hand hapt vond ik zelf wel erg gaaf! Slim beest ook, als je een paar korrels in je ene hand hebt, en het zakje in de ander, gaat die grote kop rechtstreeks naar de hand met het zakje :P.
Een half jaar geleden zijn er 2 Cheeta's geboren, die al flink gegroeid zijn, maar nog niet gevaarlijk zijn (meestal :P). Zolang we niet zouden wegspringen als ze ons besprongen zou er geen gevaar zijn. Dus hup de kooi in. Zo verschikkelijk gaaf om zo dichtbij die beesten te komen! Zoals je op de foto's kunt zien kun je ze gewoon aaien enzo. Super leuke ervaring, ook voor iemand die zoals ik niet van katten houd ;-).
Daarna dan eindelijk de leeuwen. Ze zaten op best een afstand, maar toch blijven het indrukwekkende beesten! En het leukste was nog wel dat er 8 weken geleden een welpje is geboren (Layla, bekende naam ;-)) en dat je daarbij in 'de box' mocht :D. Echt te gek, heel zacht, gek op aandacht, en gewoon super dat je bij dat beest zit! Je weet dat het later een groot gevaarlijk beest word, en nu ben je der gewoon lekker aan het aaien! Ook hiervan zal ik foto's uploaden, en nee, het is geen ijsbeertje, het zijn witte leeuwen.
Verder nog wel beesten als hyena's, een tijger, grote schilpadden, klein schildpadje en... ganzen gezien, kortom erg leuke ochtend gehad zo.
Vervolgens nog even een hapje eten in East London. Kwa eten zit je hier als je net zo'n vleeseter bent als ik prima. Wat een stukken vlees! Je besteld een hamburger, en je krijgt een broodje met een stuk vlees waar 3 quarter pounders van de McDonalds niet aan kunnen tippen voorgeschoteld! Super. Onderweg terug naar Port Alfred nog bij een vage stop wat te drinken en een simkaart gehaald, en het nu al meest geweldige bord ooit tegengekomen langs de weg: 'Stop and eat, or we'll both starve to dead!', geweldig toch! Het bleek eerder op de dag trouwens wel dat borden vaak kloppen hier, want ongeveer 100 meter na een waarschuwingsbord voor overstekende koeien lag er inderdaad een dode koe in de vluchtstrook.
Uiteindelijk afgezet in het centrum van Port Alfred, waar we even boodschappen zijn wezen doen en even rond hebben gekeken. Leuk stadje, aantal leuke winkeltjes, maar ook een hoop oplichters zeg! Een aantal zaakjes proberen echt misbruik te maken van het feit dat je volgens hun toch een rijke blanke toerist bent. Gelukkig zijn we er niet in getrapt, en zijn er uiteindelijk toch nog een aantal simkaartjes voor 1 rand (12 eurocent) aangeschaft, en hebben we even goed ingeslagen (ze hebben hier ook twixen!:D). Met de Sunbus, een oude volkswagen bus voor omgerekend een euro terug gebracht naar de campus, waar we daarna lekker gegeten hebben.
S'nachts nog flink gefeest in de plaatselijke kroeg, erg gezellig geweest! Ik kan me zo wel vermaken de komende tijd.
Zoals je ziet een lange dag, met weer veel nieuwe indrukken. Veel onderweg geweest, waarbij weer bleek dat Zuid Afrika een fantastisch mooi land is! Ik denk dat geen land in europa daar aan kan tippen. Ook zie je prachtige huizen, met soms op maar een paar meter afstand verschikkelijke townships! Huisjes gemaakt van golfplaten, met stenen op het dak zodat het niet wegwaait, en als je dat ziet denk je toch wel goh, wij hebben het toch maar goed voor elkaar. Dat besef zal komende week waarschijnlijk nog wel meer komen, als we ook daadwerkelijk naar de townships gaan. Ben erg benieuwd, schijnt erg heftig te gaan worden.
Goed, dat was vandaag in ieder geval. Op naar de volgende dag!

Zaterdag 8-11-08
Zaterdag een rustig dagje gehad. Na te hebben ontbeten op de campus, richting strand gegaan. Schitterend weer, beetje winderig, maar verder prima! We werden wel raar aangekeken dat we daar zo met ontbloot bovenlichaam lagen door die afrikanen, maar we vonden het zelf heerlijk. Wel flink verbrand, gaat hier een stuk sneller als in Europa, aangezien je hier natuurlijk veel dichter op de evenaar zit. Zelfs ik was zo rood als een kreeft, terwijl ik daar meestal niet zo'n last van heb.
Daarna lekker even wat gegeten op een mooi terras boven de rivier, uitzicht op het mooiste strand dat ik ooit gezien heb (het zand loopt tegen de bergen op als het ware, heel vet!). Alles gaat hier natuurlijk wel op z'n gemakkie, dus eer dat je je eten hebt enzo, ben je alweer een hele tijd verder.
Rond een uur of 5 zijn we richting Alicedale gereden, de campus voor Wildlife Management. Onderweg een kudde olifanten tegen gekomen, heel vet! Vervolgens heerlijk gegeten op de campus en weer wat bekenden uit Nederland gezien wat natuurlijk ook erg leuk was. Het feest zelf was ook wel gezellig, maar op zo'n moment merk je wel dat je als nieuwelingen tussen al bestaande groepen komt, die mekaar al een tijd niet gezien hadden. Ondanks dat hebben we een leuke avond gehad, en zijn we s'avonds weer terug gereden naar Port Alfred.

Maandag 10-11-08
Na een relax dagje dat werd afgesloten met een zeer geslaagd etentje, begon nu het avontuur echt. De dingen die we afgelopen week hebben gedaan is vooral om te zorgen dat we iets te doen hadden, aangezien de echte introductie nu pas begint.
Deze ochtend begon met een introductie van het personeel e.d. (met zo'n kleine campus heb je iedereen al gauw gehad), en een tour over de campus. Daarna gingen we dan eindelijk naar een van de townships hier in Port Alfred, de Nemato Township. Het gekke was eigenlijk dat in eerste instantie het nog wel mee leek te vallen. Mensen deden mee aan projecten opgezet in de township, maakten kleding en andere dingen, er was een bakkerij met overheerlijk brood, en een speelplek voor de kinderen. Een beetje krom is alleen dat naast dat terrein voor kinderen de kroeg zit met een hoop dronken afrikanen. Ze zijn nog druk bezig om die kroeg gesloten te krijgen.
Eenmaal verder in de township kwamen we bij een school voor gehandicapte kinderen. Fantastische mensen werken daar (allemaal vrijwillig) en laten vol trots zien wat hun 'little tods' allemaal gemaakt hebben! Die kids kunnen zich vervolgens met alles vermaken. 100x van een bankje afspringen met z'n alle, met een oude autoband rollen, het maakt ze allemaal niet uit. Een jongetje was geobsedeerd door de camera's die mee waren, en vond het helemaal super die gekke machientjes (Ik was in ieder geval blij dat ik alleen m'n kleine camera mee had :P). Toen we wegreden stonden ze allemaal massaal bij het hek te zwaaien, te gek.
Het volgende waar we terecht kwamen was een 'normale' basisschool, betaald door de regering. Toen we daar aankwamen was het net pauze, dus overal waar je kijkt gillende, spelende kinderen, die je allemaal heel lief gedag zeggen, naar je zwaaien, en voor je poseren. Vooral dat laatste vinden ze te gek, en ze hangen helemaal aan je om maar je aandacht te krijgen om op de foto te mogen. Het duurt dan ook best een poos voor je weer in het busje zit. Ook hier is het wel weer leuk om te zien hoe die kids met niets toch een hoop lol hebben.
Daarna werd het heftiger. Hoe dieper je de township inrijd, hoe erger de krotten lijken te worden. Sommige 'huizen' bestaan puur uit een paar golfplaatjes, bij elkaar gehouden met klei of iets dergelijks. Het gebied dat de township beslaat is ook echt best flink, er passen zo een aantal Nederlandse dorpjes in (Middelstum zeker een keer of 5 ;-)).
Granny is een oud (65 jaar, dat is dus al hoogbejaard daar) vrouwtje dat in de township woont, met een ongelooflijk verhaal. De afgelope maanden is ze s'nachts al 2x verkracht, is ze haar broer verloren, haar ene kleinkind is het niet helemaal duidelijk van wat er mee aan de hand is, en de ander heeft eerst bij haar ingebroken, en is vervolgens betrapt bij een inbraak in een ander huis... 2 jaar gevangenisstraf. Doordat ze verkracht is word ze verstoten door haar familie, en heeft ze eigenlijk niemand meer. Toen ze vertelde over haar kleinzoon (vertaald door onze chauffeur) is ze op het eind in hartverscheurend huilen uitgebarst, en het enige wat wij konden doen is 20 rand (nog geen 2 euro) geven zodat ze in ieder geval weer even de elektriciteit kon betalen, en we hadden nog een beetje brood van de bakker wat we ook maar aan der hebben gegeven. Meer geld geven is geen optie omdat ze dan verwend raken en gevaar kunnen lopen bij criminelen, en ze is er zo ook hartstikke gelukkig mee. Hier ging ik behoorlijk aangedaan weg.
Het laatste van de township tour was ook vrij heftig, de dump. Al het afval van Port Alfred word hier gedumpt, en zeker gedurende de zomer wonen hier zo'n 50 mensen permanent. Zoekend tussen het afval naar iets te eten, iets waardevols, kleding, dekens, van alles. Zodra er een vuilniswagen het terrein op rijd, word deze direct besprongen door mensen, op zoek naar iets van voedsel of iets bruikbaars. Ze wachten niet eens tot de wagen is geleegd. Veel mensen die er rondlopen zijn stoned van het lijm snuiven, en kinderen lopen op blote voetjes over de bergen afval heen met alle gevolgen van dien.
Heel heftig allemaal, en het geeft goed het contrast aan in dit land. Enerzijds een prachtig land, schitterende huizen, natuur, alles, maar aan de andere kant zijn er mensen die leven met helemaal niks... Ook al worden de meest zinloze baantjes hier bedacht om mensen aan het werk te krijgen (om een paar voorbeelden te noemen: winkelwagenhandvat schoonmaakster bij de supermarkt, tasjes inpakker in de supermarkt, vlag zwaaier bij werkzaamheden, etc. etc.), het blijkt onmogelijk te zijn om de armoede volledig te bestrijden. Het contrast werd alleen nog maar groter toen we vanuit de township even gingen kijken op een andere campus hier, van de Air School, een piloten opleiding. Prachtige campus, mooie huisjes, hoop vlietuigen en helicopters, maar wel uitzicht op die townships waar de mensen geen cent te makken hebben.
Hier moet je maar niet te lang over nadenken, word je niet vrolijk van, en even later zaten we dan ook alweer lekker aan de lunch. Toch blijft het raar als je weer denkt aan die township en de dump. Hier is alles zo makkelijk, alles is zo goedkoop voor ons, en toch is het daar dan zo'n zooitje. Heel oneerlijk. Hopelijk kunnen we binnenkort in ieder geval iets gaan betekenen voor deze mensen zodat de situatie iets beter word.

Ten slotte wil ik jullie allemaal nog even heel erg bedanken voor alle lieve berichtjes, mailtjes, en smsjes! Erg leuk om iets van jullie te horen, ik wacht vol spanning op de volgende berichtjes. Ik houd jullie op de hoogte!
Justin

We zijn er!

Na een reis van ongeveer 30 uur zit ik nu eindelijk rustig mijn verhaaltje te typen in ons Paleisje. Daarover straks nog verder, laat ik maar bij het begin beginnen.

Na s'ochtends om 7.30 te zijn weggereden uit Nieuwegein, kwamen we om 10 uur ongeveer aan in Dusseldorf. Inchecken, afscheid, een vrolijke dronken duitser, het gebruikelijke gedoe, en uiteindelijk prima op tijd vertrokken. Door gunstige wind waren we nog een half uur eerder in London als geplant, niet dat we daar veel aan hadden aangezien onze 'parkeerplaats' bezet werd gehouden door een vliegtuig waarin iemand niet goed was geworden, waardoor we dus nog een tijd hebben moeten wachten.

London Heathrow is dan net een soort militaire basis waar je terecht komt, tenminste, het lijkt wel een militair regime wat er word gevoerd. Tig keer paspoort controle, sommigen moesten schoenen uit, tandpasta werd gecheckt of het wel echt voor gevoelige tanden was o.i.d. en ondanks de uitleg video van BA aan boord was het vaak niet duidelijk waar we heen moesten, waarop het Heathrow personeel reageert met 'What are you doing here? You can also go over there'. Als dat soort dingen nou eens duidelijk aangegeven zouden staan, maar goed.
Na lekker een happie te hebben gegeten in London, op weg naar Kaapstad. Mooi groot vliegtuig, allemaal eigen entertainment ding, en ookal was de beenruimte niet fantastisch, en mijn hoofdsteun kapot, het werd een gezellige, fijne vlucht, zonder vertraging, met zelfs nog wel lekker eten (al is een English breakfast om 3.15 snachts iets teveel van het goede :P).

Toen we om 6.15 aankwamen in Kaapstad was het al flink warm, wat natuurlijk veel goed betekende voor de rest van de dag. In Kaapstad kwamen we ook tot de ontdekking dat Zuid Afrika echt heel erg goedkoop is. Voor 5 drankjes, waaronder grote glazen vers sap en smoothies (don't worry, ik had cola ;)), betaalde we omgerekend nog geen 7 euro! Op een vliegveld! Het vliegveld van Kaapstad is verder flink aan het verbouwen, wat betekend dat je incheck plaatsvindt in de parkeergarage, en je een flink eind moet lopen om uiteindelijk bij je vertrek hal te komen. Wat wel fantastisch is, is de wc, waar 3 man aan het werk zijn, die je een wc toewijzen, als je terugkomt de kraan voor je open zetten, en ook nog eens netjes een stuk papier vouwen om je handen af te drogen, geweldig, hahaha.

Het laatste stukje naar Port Elizabeth met South African Airlines gevlogen, in een klein vliegtuigje met ongeveer evenveel plaats als een normale bus. Dit vliegtuigje was zelfs dusdanig klein, dat mijn handbagage uiteindelijk nog het bagage ruim in is gegaan.
Gelukkig was dit een hele korte vlucht, waarbij je ook ziet in wat voor verschikkelijk mooi land je bent aangekomen. Bergen die boven de wolken uitsteken zoals je ze nog nooit hebt gezien, mooie stranden met prachtige zee ervoor, maar ondertussen ook vlak voor het landen een township waar mensen leven tussen een paar golfplaten. Hiervan zal ik vast nog meer gaan zien, aangezien dat is waar we mee aan de slag gaan komende periode.

Vanuit Port Elizabeth moesten we nog een uur of 2 met een gammel busje met aanhanger erachter richting Port Alfred. Wat is het raar zeg, dat ze hier aan de verkeerde kant rijden, en dus ook allemaal rechts inhalen e.d. Heel erg wennen.

Wat ook grappig is, is dat er op bepaalde stukken mannetjes met vlaggen zitten te zwaaien, om aan te geven dat je vaart moet verminderen vanwege werkzaamheden ofzo. Een bord is niet genoeg, dus mag er een mannetje gaan staan wapperen de hele dag. Erg raar gezicht. Verder vind ik wel dat ze redelijk netjes rijden, zeker in vergelijking met Italië.

Nu eindelijk even rust, om dit te schrijven, mailtjes te beantwoorden, en zo misschien even plat te gaan. Om 18.30 eten, en dan hoop ik ook eindelijk meer te horen te krijgen over wat we nu precies gaan doen. Wat wel in ieder geval al verklapt is is dat de insteek van dit moduul een aangepaste versie moet zijn van een van de Covey Habbits, put First things First. Hier is het Put fun things First. Onze 'begleider' vertelde dat we zoveel ellende zullen zien, dat het heel belangrijk is dat we ook genoeg ontspannen, feesten en lol hebben. Dat komt vast wel goed .
Oja, ons huisje is niet het huisje aan zee geworden, maar een gastenverblijf van iemand hier, vlakbij de campus (ongeveer 100 meter lopen). Zoals jullie op de foto's kunnen zien ziet het er niet verkeerd uit, lekker douche en bad, en zelfs nog een zwembad waar we gebruik van kunnen maken als er geen andere gasten gebruik van maken. En een hele coole golden retriever voor de deur.

Mensen zijn hier trouwens super vriendelijk en relax. Wat een heerlijke instelling hebben die mensen hier. Don't worry, be happy.

De komende dagen worden introductie dagen, daarna gaan we aan de slag. Ik hou jullie op de hoogte, en zou het hartstikke leuk vinden als jullie een reactie plaatsen.

Tot het volgende verhaal, en check ook even de foto's op Picasa.
Justin