dinsdag 11 november 2008

Vandaag stond nog een township op het programma, en wel die van Kenton, een plaats op een kwartier/twintig minuten rijden hiervandaan (met een aapje onderweg). Voor we daarheen zouden gaan, moesten we even wachten op iemand van een van de organisaties waar we voor zullen werken. In die tussentijd een heerlijke Zuid Afrikaanse specialiteit ontdekt: Biltong, soort droge worst, in kleine partjes gehakt, heerlijk!
Toen de beeldschone social worker er was, hebben we daar even kort een gesprek mee gehad, waarbij ze vertelde dat ze zonder overheidssteun keihard moeten werken aan problemen die te maken hebben met HIV/AIDS, wezen, noem het maar op en ze deden er wel iets mee. Erg interessant om te horen, en buiten dat het zo'n mooie vrouw was, was ze ook nog eens zo verschikkelijk enthousiast en gepassioneerd over haar werk, dat je er zelf ook echt enthousiast naar buiten ging.
Vervolgens naar een vrouw waarvan we alleen wisten dat ze een erg lief mens zou zijn, en de lekkerste koffie van Afrika zou hebben. Beide bleken te kloppen, zelfs ik vond de koffie lekker :P. Ik ga zelf, samen met 2 anderen, als het goed is met hun project aan de slag.
Het project in het kort houd in dat de kinderen in de township moeten worden geregistreerd, zodat er meer bekend word over de kinderen. Velen zijn wezen, HIV positief, worden soms opgevoed door personen die daar eigenlijk niet toe in staat zijn, hebben geen geboortecertificaat of enkel ander middel om zich te legitimeren. Daardoor is het op het moment nog lastig in te schatten of er voor kinderen bijvoorbeeld pleeg ouders gezocht moeten worden, wat voor veel kinderen echt nodig is.
Door zoveel mogelijk informatie los te krijgen bij de kinderen, en dit in een database op te nemen, kan er verder gewerkt worden om deze kinderen een betere toekomst te geven. Het gaat hier om kids van ongeveer 18 maanden, tot 6 jaar oud, onder het mom van voorkomen is beter dan genezen. Dit is het heel erg in het kort, uitgebreid zijn we er ook nog niet op in gegaan, dat komt donderdag, het komt er in ieder geval waarschijnlijk op neer dat ik de komende tijd veel tussen de kleine koters zal zitten (die trouwens echt te gek zijn!), en hopelijk kunnen we op deze manier een aantal kids helpen om niet de verkeerde kant op te gaan als ze ouder worden.
Na de heerlijke koffie, en een stuk Afrikaans gebak, zijn we richting de township gereden. Deze township is nog armer als de township in Port Alfred, wat goed te zien is aan de huizen... Deze zien er nog gammeler, kwetsbaarder en kleiner uit als in de township waar we gister waren. Als je dan ook nog eens bedenkt dat in zo'n klein krot soms wel 8 mensen wonen, dan word het helemaal onwerkelijk.
Van daar uit zijn we naar 2 crèches gereden, beide volledig draaiende gehouden door vrijwilligers. Enkele tientallen kleine koters lagen daar op de grond te slapen (of deden een poging tot slapen), helemaal warm ingepakt met mutsjes en truitjes. Degenen die echt sliepen sliepen ook goed, en als er een in z'n broek plast (luiers hebben ze niet, dus dat zie je direct) word er gewoon even een handoek over gelegd. Eerst vond ik het wel erg dat die kids zo op de grond moesten slapen, later realiseerde ik me dat ze nu verwarmd op een stuk vloerbedekking liggen, en normaal gesproken misschien wel s'nachts in de kou op een nog hardere vloer liggen.
Kids in de townships zijn vrij weinig gewend van de buitenwereld, en als je dan ook als 'vreemde' een township in komt, zwaaien alle kindjes naar je, en in de crèche ben je ook veelste interessant om te blijven liggen, zeker als die wonderlijke foto camera's weer tevoorschijn komen. Op een gegeven moment lag ik half begraven onder de kids die allemaal zichzelf wilden zien op de camera, dan weet je ook niet wat je meemaakt.
Op de terugweg naar Port Alfred dacht ik na, over wat ik tot nu toe gezien had, wat ik op dat moment zag (de fantastische natuur, de schitterende omgeving), maar ook waar ik vandaan kom. Als je dit zo zou vergelijken zou je haast zeggen: 'Nederland/Europa is af' . Hier in Afrika lijkt het alleen alsof een stukje wereld is overgeslagen. Tuurlijk hebben we ook armoede in Nederland, en tuurlijk leven daar ook mensen op straat, maar dan zijn er nog instanties als de voedselbank en het leger des heils waardoor maar een kleine groep echt met een lege maag op straat zal slapen.
Ze doen er hier van alles aan om de situatie te verbeteren. In mijn vorige verhaal vertelde ik al over de baantjes die ze hier verzinnen om mensen maar aan het werk te houden. Verschikkelijk veel mensen zetten zich dagelijks in om de situatie van de mensen hier te verbeteren, maar het lijkt zo'n bodemloze put. Ik vraag me af of dit land ooit nog af komt zoals Europa, en om heel eerlijk te zijn kan ik het me niet voorstellen.
Nu ik me dit realiseer krijg ik wel alleen maar meer motivatie om te proberen te zorgen dat een klein groepje mensen het in ieder geval beter krijgt, en daar gaan we keihard aan werken vanaf volgende week.
Na de lunch nog een erg interessante les over apartheid gehad, door de community development big boss hier. Hij heeft in zijn leven zelf veel te maken gehad met apartheid, zoals iedereen die voor 1994 Zuid Afrika heeft mee gemaakt. Daardoor kon hij mooie voorbeelden geven, en hij vertelde ook dingen waaraan je kan zien dat apartheid nog steeds een rol speelt hier, zelfs in dingen die je normaal niet zouden opvallen. Een voorbeeld is dat de ruimte tussen de krotten in de townships, allemaal precies groot genoeg zijn dat elk militair voertuig er doorheen zou kunnen rijden, wat laat zien dat ze toch nog steeds angst hebben dat het uit de hand loopt, en er militair moet worden ingegrepen.
Een aangrijpende, zeer boeiende, maar ook vermoeiende dag dus. Om de dag af te sluiten is het plaatselijke gospel koor nog langsgekomen, wat erg goed was! Zeker in de lokale taal is het schitterend om te zien wat een energie die mensen halen uit de muziek, uit hun geloof en hoe ze die energie nog weten over te dragen ook. Op een gegeven moment stonden we met z'n allen mee te doen! Erg leuk, en schitterend gezongen.

woensdag 12 november 2008

Opnieuw een drukke enerverende dag, die al vroeg begon. Om 8 uur reden we richting Harris house. Een soep keuken, waar van alles wat ze maar kunnen krijgen (kentucky friend chicken, groente die niet meer verkocht kan worden van de supermarkt, wraps) omtoveren tot 225 liter soep. 2x per week doet een groep vrijwilligers dit, en dit word dan weer verspreid op maandag en woensdag onder andere aan de inwoners van de township.
Het maken van de soep hebben we niet echt meegemaakt, omdat dit al eerder begint (dit willen we wel zeker nog eens doen. Voordat we naar de plek reden waar de soep zou worden uitgedeeld kwamen eerst de priesters in opleiding naar Harris house. Achter het gebouw werd opeens voor een man of 40 een dienst gehouden, in Khosa en Engels, vooral met veel gescheeuw enzo, wel gaaf om te zien. Daarna werd er kleding en alles wat er op leek uitgedeeld, waamee die mensen natuurlijk ook helemaal gelukkig gemaakt werden.
Na dit spektakel gingen we richting de plek waar de soep word uitgedeeld, vlak bij de township. Ongeveer 50/60 mensen, jong en oud, man en vrouw (en honden) stonden allemaal netjes in rijen. Opnieuw een preek van de priesters in opleiding (waarbij wij ook nog even gezegend werden, of iets dergelijks), en terwijl de mensen hun liederen zongen kwam de auto met de soep het terrein op gereden. Uiteraard word er dan nog even verder gepreekt, en hoewel iedereen daar op zich wel in geïnteresseerd was, betrapte ik een aantal mensen toch op een blik van 'hou je kop, en geef die soep'.
De preek duurde een kwartier ongeveer, en toen begonnen we brood uit te delen. Super om de dankbaarheid van die mensen te zien als ze een beetje brood krijgen. Vervolgens kwam de soep, en komen mensen met alles wat ze kunnen vinden aan om soep in te doen. Flesjes, bakjes, van alles. Wederom erg gaaf om die mensen zo gelukkig te maken met een beetje soep, die waarschijnlijk nog niet te zuipen is ook. Heb nog niet geproefd, volgende keer zeker even proberen.
Ook hier waren weer zulke mooie mensen, en weer realiseer je je dat die mensen echt niks hebben, en met alles gelukkig zijn. De kinderen snappen niet welke problemen ze hebben, en zijn nog lekker onbezorgd. Ze zijn gelukkig met elk grijntje aandacht dat ze krijgen van buitenaf, en ze lijken gewoon super gelukkig.
Genoeg ellende, tijd voor een gigantische ananas :P. Vlakbij Port Alfred ligt een plaatsje Bathurst en daar hebben ze ananassen, heel veel ananassen (voor 25 euro cent per stuk ongeveer), en een 17 meter hoge ananas als museum. Slaat nergens op, maar wel grappig om te zien.
Verder genoten van het klote weer dat we vandaag hebben gehad, en 3 uur lectures (waarbij 2x de stroom uitviel).
Tijd om zo de kroeg in te duiken, morgen weer een dag.

donderdag 13-11-08

Deze ochtend zouden we eigenlijk beginnen met een afspraak met Child Welfare. Dit ging helaas niet door, omdat degene waarmee de afspraak was gemaakt opeens een noodgeval had, moest waarschijnlijk een kind ergens weg gehaald worden, blijft toch de orde van de dag. Daarom hebben we het moduul maar even uitgebreid doorgesproken. Maandag gaan we echt beginnen, en heb er super veel zin in.
Na even wat dingetjes te hebben gehaald in de stad, en een auto te hebben gehuurd voor het weekend, zijn we richting het community center in de township hier gegaan. Dit is elke dag tussen 14.00 en 16.00 geopend, en hier kunnen de kinderen dan een beetje spelen, onder begeleiding van een meisje dat daar elke dag vrijwillig werkt. Weer ook een meisje dat veel heeft meegemaakt in der leven. Ouders op 6 jarige leeftijd beiden overleden, opgegroeid bij familie, en woont nu zelfstandig in de township, met een budget van ongeveer 230 rand (20 euro) per maand...
Het was erg leuk om bezig te zijn in het centrum, en de kinderen vinden het ook super dat je er ben. Zeker als opnieuw de camera's tevoorschijn komen. Het ene kind is super druk en loopt alleen maar te rennen en te springen, terwijl een ander zich weer anderhalf uur kon vermaken met 1 puzzel. Een kindje vertelde ook over hoe hij droomde om later groot voetballer te worden, en mee te doen aan het WK enzo, echt heel gaaf om te zien dat die kinderen blijven dromen, ondanks alle ellende waar ze inzitten.
Verder vandaag weinig gedaan, morgen de laatste dag van de introductie week.

Vrijdag 14-11-08

Dag begonnen met een lecture van 3 uur over cultural diversity (of iets in die trant), niet echt iets waar je van te voren staat te springen natuurlijk. De les bleek echter ontzettend leuk te zijn, en gaf een hoop nieuwe inzichten in de dingen die je hier tegenkomt. De les vloog voorbij, en voor we het wisten zaten we al in het busje richting de boot.
De boottocht met braai zou de afsluiting worden van de introductieweek, samen met de lodge management studenten. Op een omgebouwde catamaran (onderstel van de catamaran met een overdekt zit gedeelte erop, en een motor erachter) vertrokken we voor een stuk over de rivier hier, maar natuurlijk niet voordat de kapitein ons gerust had gesteld met alle veiligheids maatregelen. Wat een geweldige mafkees was dit zeg! Mocht de motor uitvallen konden we een ruitje intikken voorin de boot waar een paar lepels in zaten om te roeien, in paniek raken hoefde pas als hij zelf in een rubber opblaas band uit de boot sprong, en we hoefden niet bang te zijn voor krokodillen in de rivier, aangezien die allemaal waren weg gejaagd door de haaien :P. Zo nog een paar van dat soort dingen, en we konden gaan.
Na een poosje door de super mooie omgeving te hebben gevaren, legde we aan bij een beschutte plek in de bush waar je goed kon zitten, en de braai kon worden aangestoken. Een braai is gewoon een bbq eigenlijk. Toen ik het verschil vroeg aan de kapitein zei hij: 'On a bbq you smoke the meat, on a braai you burn it', duidelijk, haha. Het werd nog erg gezellig, en rond een uur of 19.00 waren we weer in de haven van Port Alfred.
Vervolgens nog wat gedronken in Links, een restaurant hier 1 heuvel verder. Toen bleek de braai toch nog niet goed genoeg gevuld te hebben, dus hebben we daar nog een pizza naar binnen gewerkt. Tja, 2 euro voor een pizza, dat kan je toch niet laten liggen?
Kortom, het was een erg geslaagde week. Veel nieuwe indrukken, veel mensen leren kennen, genoeg gegeten en gedronken, en vooral erg veel lol gehad. Komend weekend gaan we naar Addo Elephant Park, en zullen we Port Elizabeth bezoeken, een van de grote steden om Port Alfred heen. Wederom bedankt voor alle leuke reacties, blijf ze sturen, is leuk om te lezen ;-). En maak je geen zorgen, het weer zat afgelopen week zo nu en dan een beetje tegen, maar vanaf morgen weer 22 graden zon ;-). Ik red me dus wel.