Na de auto volgeladen te hebben met alle spullen, zijn we rond 11 uur vertrokken uit Port Alfred, met als eerste bestemming; De Hollandse Kombuis tussen Jeffreys Bay, en Humansdorp. Wat er zo bijzonder is aan dit kleine tentje, is dat ze er....KROKETTEN verkopen! Heerlijk om weer eens een stukje Nederland te proeven. Ook de Nederlandse kaas smaakte erg goed, en ik heb gelijk maar een zakje zwart wit ballen, speculaas en stroopwafels ingeslagen. Erg leuk om al die Albert Heijn spullen (zelfs de Allerhande lag er) te zien in Zuid Afrika.

Vervolgens moesten we nog een stukje naar hetgene waarvan ik altijd gezegd heb dat ik het niet gauw zou doen... Bungee Jumpen. En dan niet zomaar bungee jumpen, bij Storms River heb je Face Adrenelin zitten, en hier bevind zich de hoogste bungee jump ter wereld! 216 meter van een brug af het ravijn in...

Toen ik het in eerste instantie zag dacht ik 'dit gaat em niet worden', maar uiteindelijk heb ik mezelf over de streep getrokken en me toch ingeschreven, en voor ik het wist had ik een hestje aan. Lichtelijk gespannen (mijn gezicht schijnt er erg bescheten uit te hebben gezien) gingen we richting de brug. Wat nog niet verteld was, was dat om bij het punt te komen waar je vanaf springt, je eerst nog door een brug onder de weg zegmaar door moest lopen zo'n 100 meter. Op zich niet zo eng, maar het feit dat je door de vloer heen zo de afgrond in kijkt, maakt het niet echt prettig! Dan lijkt het ook nog eens of die vloer gemaakt is van kippengaas, dus mijn gezicht ging er met de minuut banger uit zien... Erg vermakelijk voor de mensen die voor me liepen en achterom keken, haha.

Als je dat overleeft heb, kom je midden onder de brug uit, gelukkig vaste betonnen grond. Hier word lekker een muziekje gedraaid, en het personeel is zo vrolijk en relaxed dat je haast zou denken dat je in Disney World beland ben. Aangezien ik me als laatste had ingeschreven, sprong ik natuurlijk ook als laatste, wat ik niet eens zo erg vond. Het was erg gaaf om de rest te zien springen, en om die sprongen via het scherm te volgen. Bij elke sprong werd er gejuicht en alles, en dat maakte eigenlijk wel een relaxte sfeer.

Relaxte sfeer of niet, het moment dat ik 216 meter naar beneden zou springen kwam steeds dichterbij, niet echt een fijne gedachte. Uiteindelijk is het dan zo ver, en krijg je kussens om je benen gebonden, met een verhaal dat de kabel 3 ton kan houden, en weet ik veel wat voor informatie die je helemaal niet kan schelen. Natuurlijk was er dan nog even een misverstand waardoor ik toch nog 1 sprong moest wachten, wat niet erg goed voor mijn hart was.

Uiteindelijk is het dan zo ver, en word je richting de rand getilt... Voetjes over de rand... even lachen naar de camera, 5, 4, 3, 2, 1, Bungee! En ik sprong! Ik met mijn hoogtevrees sprong 216 meter naar beneden met een elastiek aan m'n grote poten! Wat er dan gebeurd is niet te beschrijven, een ongelooflijk gevoel, je ziet de omgeving zoals je het nog nooit gezien heb, en je kan alleen nog maar rare geluiden uitbrengen in de trant van hhrrrrrrpfffff ofzo.
Ik heb de DVD gekocht, en de foto's die gemaakt zijn, dus die zullen jullie allemaal nog wel zien. Ik hang er een beetje verkrampt bij, en mijn armen zwaaien alle kanten op, erg grappig om te zien! Na de sprong heb je een lach op je gezicht die er de eerste paar uur niet af te slaan is, de adrenaline blijft door je lichaam stromen, het voelt super dat ik het heb gedaan.

Hierna gelijk maar een hapje wezen eten bij de Spur, een soort Amerikaans fastfood restaurant, met ook wel andere dingen als hamburgers. Eerder had ik al gezien dat ze hier een traditie hebben dat als een kind jarig is het hele personeel ritmisch begint te klappen, vervolgens met een toetje naar de tafel komt, en het hele personeel een soort van Captain Jack verjaardagslied begint te zingen. Wel grappig om te zien, dus Peter werd slachtoffer gemaakt. Met een paar subtiele hints naar het personeel maakte we duidelijk dat hij jarig zou zijn, en ja hoor, het klappen begon, en daar stond Peter op de bank! Erg gelachen weer!

Daarvanuit moe maar voldaan naar het Hostel, met als eigenaar een Nederlands stel. Dit hostel is misschien wel het netste hostel geweest dat we tot nu toe hebben gehad, zag er erg goed uit, alles prima in orde, schoon, netjes, zelfs een handdoek lag er klaar op bed! Dat is ons nog nergens gebeurd.

Plettenberg Bay is een leuk stadje, dus wilden we nog even wat gaan drinken. Zo kwamen we terecht bij de CuBar Libre, eindelijk eens een tent met een beetje kwaliteit, lekkere muziek, en nog lekkerdere cocktails. Hier hebben we de dag goed afgesloten, en daarna heerlijk geslapen. Beetje jammer dat er de volgende ochtend geen water was, dus douchen zat er even niet in. Thats Africa.

Dag 2 zouden we naar Knysna gaan, wat opzich maar 35km verder was, dus een relaxt dagje. S'ochtends nog uitgezocht of er onderweg iets te doen was, maar uiteindelijk toch besloten even rond te lopen in Plet, en daarna een beetje te relaxen in Knysna. In Knysna wederom een erg net hostel, in een drukke toeristische plaats. Wel erg mooie omgeving, waar we lekker geluncht hebben (hoe chique is het om uit te kijken op de haven, zittend in zwembroek, t-shirt en slippers, met een grote kerstboom voor je!), en vervolgens op zoek zijn gegaan naar het strand. Het strand was geweldig, prachtige rotsen, waar de grote golven tegen kapot sloegen, en waar allerlei vogels hun nesten hadden. Ben flink uitgescholden door een beest waarvan ik denk dat het een zeemeeuw was, maar heb wel mooie foto's kunnen maken. Op zo'n moment baal je wel dat je alleen je kleine camera bij je hebt, maar om daar nu met mijn grote camera te lopen is ook weer zo wat...

Om elke keer uit eten te gaan is ook weer zo wat (het mag dan allemaal goedkoop zijn, maar het is toch weer geld), dus hebben Peter en ik ons aangeboden als keukenprins, en een heerlijke pasta met salade op tafel gezet. Wel weer gek, zelf koken na dit een week of 7 niet gedaan te hebben, wat een luxe leven he, hahaha. De pasta was een goede bodem voor die avond in de ZanziBar wat nog erg gezellig werd!

Onze weg over de Garden Route ging verder naar Mosselbay, ongeveer anderhalf uur rijden verder. De route word steeds mooier, en op sommige stukken heb je een uitzicht zoals je het volgens mij nergens anders vind. Vanaf een berg uitkijken op de mooiste baaien, erg gaaf! Tussen het naar buiten kijken door ben ik diep verzonken in Long Walk to Freedom, de autobiografie van Nelson Mandela. Een dikke pil, maar een ontzettend interassant en boeiend verhaal. Het leuke van het boek hier lezen is dat je een helehoop dingen uit het boek tegenkomt. Tradities, plekken, en gebeurtenissen zoals die nog steeds te vinden zijn hier. Het geeft ook meer begrip voor dingen die me onduidelijk waren tot nu toe. Zeker een aanrader om eens te lezen voor de liefhebbers ;-).

Mosselbay is een erg grote baai, omringt door vakantiehuizen, hotels, hostels en andere voornamelijk toeristische dingen. Ondanks dat het zo toeristisch is, is het zeker geen lelijke plaats, en je kunt je hier prima vermaken. Het hostel was ook weer dik in orde, al is de eigenaar wel een vage Harry ('ik ben de eigenaar, dusse ik weet niet zo goed hoe ik jullie in moet checken... dat doen anderen altijd'). Voordat we eens even lekker aan het mooie strand zouden gaan liggen, zijn we eerst wezen wave riden. Dit houd in dat je met een mannetje of 7, in een grote speedboot met 2 gigantische motoren erachter, met 120km per uur over de golven knalt! Supergaaf, echt ongelooflijk hoe hard dat ging. Op sommige momenten vloog je gewoon een stuk boven het water!

Daarvandaan dus nog even lekker op het strand gelegen, waar voornamelijk word gestoeid in het zand, rare acrobatische toeren door kleine negertjes worden uitgehaald, en veel cricket word gespeeld. Wij als luie Nederlanders hebben voornamelijk lekker in de zon gelegen, niet teveel activiteit op zo'n dag natuurlijk. S'avonds echt heel erg lekker uit eten geweest bij Havana, een Cubaans restaurant. Helemaal in die stijl ingericht, lekkere muziek op de achtergrond, goed personeel, en fantastisch eten! Het leuke aan dit restaurant was ook dat alles te koop is, dus als je de tafel waaraan je zit mooi vind, kun je deze gewoon meenemen. Helaas paste dit niet meer in de kofferbak, en ook zal de douane erg raar opkijken met als ik deze bagage mee zou nemen naar Nederland ;-).

Na een goede nacht slapen, op weg naar de volgende bestemming. Het weer begon erg goed, maar naarmate we steeds verder langs de kust reden, begon het te regenen, en werd het duidelijk kouder. Eenmaal op onze bestemming bleek het zelfs echt truien en lange broeken weer. Warm aangekleed gingen we dus van ons hostel in Struisbaai, richting het zuidelijkste puntje van Afrika: Cape L'Agulhas. Dit bleek niet alleen het zuidelijkste punt te zijn, maar ook het koudste en winderigste! Het waaide zo hard, dat onbewogen foto's maken erg lastig was! Veel bijzonders was er niet te zien. Een stenen bouwwerk met erop dat het dus het zuidelijkste punt is, en dat links de Indische Ocean is, en rechts de Atlantische Ocean. Het doet wat dat betreft niet onder voor het drie landen punt, hoewel de woeste zee wel erg cool is.

De volgende bestemming was Hermanus, bekend om een aantal dingen: Walvissen (die er niet meer waren), haaien duiken (wat niet door kon gaan door harde wind en woeste zee) en de al eerder genoemde woeste zee. Er was hier niet heel veel boeiends te beleven, dus een rustig dagje door de stad slenteren. De oceaan die tegen de rotsen aan sloeg was wel supermooi.

Tot nu toe hebben we elke dag een andere bestemming gehad, dus nu is het tijd voor 3 daagjes rust op 1 bestemming; Stellenbosch. Stellenbosch is het wijngebied van Zuid Afrika, en we zullen de komende dagen dus zeker proberen genoeg hiervan te proeven.
Hele fijne kerstdagen, en een gelukkig Nieuwjaar! Ik probeer de foto's z.s.m. te uploaden, maar ben hier erg afhankelijk van gare hostel computers ;-).