Dat betekend wel dat er nu nog even hard gewerkt moest worden natuurlijk. Ten eerst mijn plan waar ik al eerder over verteld heb. Deze week was het tijd voor een belangrijk onderdeel daarvan, namelijk het trainen van de crèche teachers en supervisors. Dit zijn de mensen die daadwerkelijk de house visits moeten gaan doen, en het is dus erg belangrijk dat zij goed weten wat ze moeten doen en op welke manier.

Woensdag was het zover, in the advice office (waarvanuit de project coördinator zal gaan werken) zou de training plaats vinden. Vond het wel een raar idee, ik als student training geven aan docenten. Ik was in eerste instantie bang voor 2 dingen: 1. Een te lage opkomst, met afspraken hier weet je het immers maar nooit... 2. Een te hoge opkomst, aangezien het in the advice office zou zijn moesten er ook weer niet teveel mensen komen, anders zouden we een tekort aan ruimte hebben. Uiteindelijk was er zo'n 20 man in totaal wat perfect paste. Van de 6 crèches zijn er 5 op komen dagen, terwijl ik al hoopte op 3 van de 6. Verder waren er o.a. nog mensen van child welfare en social development wat ook erg fijn en nuttig was.

De training ging goed, eerst was er mijn verhaal over het project, wie wat zou gaan doen, en wat hun taak zou zijn. Toen alles was uitgelegd is de groep opgedeeld in 3 groepen die allemaal een situatie kregen die ze moesten analyseren en na een kwartier moesten presenteren. Het was super om te zien dat iedereen goed meedeed, en met prima antwoorden kwam! Ik heb het idee dat ze het leuk vinden, en dit bevestigd alleen maar dat dit plan wel moet gaan werken!

De volgende dag zijn we zelf nog eens wat house visits gaan doen, samen met een van de (net getrainde) supervisors. Hier was ook weer duidelijk te zien dat ze het leuk vond om te doen, en ze zei zelf ook dat ze het fijn vond om op deze manier 'ervaring op te doen'. Buiten dat hebben we weer erg veel info aan onze database kunnen toevoegen, en hebben we eens foto's kunnen maken tijdens het werk (deze staan al online).

Ook voor de andere groep was er een belangrijk moment afgelopen week. Hun project bestond uit het vinden van sponsoren voor schoolspullen en uniformen voor de armste kinderen uit de Nemato Township. Zij hebben met deze kinderen schoongemaakt tijdens de kinderen hun zomervakantie, waardoor de kids leerde dat ze door te werken ook echt iets konden verdienen. Ook hun project is een succes geworden, en afgelopen week was de uitreiking van de spullen. Ik was weer ingehuurd voor de foto's, en het was erg leuk om te zien dat moeders en kinderen zo blij en trots waren dat deze mogelijkheid is geboden.

Toen we aan het eind nog even zaten te wachten op een busje, kwam er opeens een klein jongetje op m'n schoot zitten. Hij kroop helemaal tegen me aan, dus ik gaf gauw m'n camera aan Peter zodat die dat even vast kon leggen. Toen dat gebeurde, en de andere kinderen door hadden dat er foto's gemaakt werden, had ik opeens een heel dozijn kids aan me hangen! Allemaal wilden ze op de foto, en ik kon geen kant meer op! Leuke foto's heeft het zeker wel opgeleverd, haha!

Voor het weekend stond Coffee Bay gepland, een mooie plek aan de Wild Coast. Voor mij was deze plek ook een van de plekken die ik graag nog wilde zien omdat ik er al veel over gelezen heb. Het valt namelijk onder de Transkei, het gebied waar Nelson Mandela vandaan komt.

De Transkei was 1 van de 'homelands' in de tijd van de apartheid, wat wil zeggen dat het een soort afgestoten staat werd waar de zwarte (Xhosa) bevolking mocht leven. Ookal is de apartheid al enkele jaren afgeschaft, nog altijd is dit een wereldje opzich. Hier ben je echt zo'n beetje de enige blanke die er rondloopt, je moet om de zoveel tijd stoppen met de auto omdat er opeens een koe of geit op de weg staat, en alles doet verschikkelijk arm aan.

Aan de andere kant is de omgeving schitterend, glooiende bergen met ronde hutjes erop, kinderen die allemaal vrolijk naar je zwaaien, en fantastische uitzichten. Het lijkt wel of de tijd hier stil heeft gestaan, heel apart om te zien.

De rit er naartoe heeft al ruim 5 uur geduurd, o.a. door het moeten stoppen voor de dieren steeds. Na zo'n rit ben je natuurlijk best moe, dus hebben we die middag maar gewoon een beetje gerelaxt in het (erg nette) hostel. S'avonds een hapje eten bij een vage pizzeria, en nog gezellig bij het kampvuur en in de bar wat gedronken. Toen we in ons ronde hutje allemaal in ons stapelbed lagen nog erg melig lopen ouwehoeren, en de volgende ochtend weer vroeg op.

Voor deze vroege zondag ochtend stond namelijk heel sportief een wandeling op het programma naar 'The hole in the wall'. Om 9 uur zou onze gids er zijn, en inderdaad iets na 9 uur kwam er een jongen aangelopen om ons mee te nemen voor deze toch. De tocht was ontzettend mooi, soms iets te hoog (de hoogtevrees is toch nog niet helemaal weg, haha), maar echt de moeite waard. Je loopt door een gebied wat lijkt op iets wat je welleens in films ziet. Groene bergen, met ronde hutjes erop, waarvan je denkt; 'leuk gemaakt in die film, maar dat zie je nergens in het echt'. Nu weet ik dus dat er echt plekken zijn waar je dat vind.

Onze gids was wat stil en wat vaag, maar het ging allemaal wel prima. Als je wat vroeg kreeg je na een aantal keer wel een antwoord, maar verder zei hij niet veel. Waar ik wel direct antwoord op kreeg wat ik erg grappig vond was mijn vraag waarom veel van de ronde hutjes blauw/groenig geverfd waren. Is dat een traditie? Heeft het een betekenis? Nee... Die kleur is gewoon simpelweg de goedkoopste die verkocht word! Wij Nederlanders moeten toch eens leren dat niet overal iets achter zit, haha!

Na 3 uur door het mooie gebied te hebben gelopen kwamen we dan eindelijk bij het eindpunt aan, the hole in the wall. Eigenlijk stelde dit niet zo heel erg veel voor, het was wel mooi, maar niet heel spectaculair ofzo. Gelukkig hoefde we het stuk niet meer terug te lopen, maar werden we door het hostel opgehaald. 3 uur lang berg op, berg af lopen breekt je toch wel op, en dan is zo'n rit terug erg fijn! Wel kwamen we er nog achter dat onze gids eigenlijk niet onze gids was, die stond op ons te wachten bij het hostel toen wij al weg waren! Ach, deze jonge deed het prima, we hebben gezien wat we wilden zien, ik vind het wel best.

Nu gaat morgen de laatste volledige week in, nog even flink aan de bak, en dan word het alweer inpakken. Het is allemaal veel te snel gegaan, maar ik geniet nog van elke dag. Oja, mijn boek (A Long Walk to Freedom, de autobiografie van Nelson Mandela) is uit, en ik kan deze nog steeds iedereen aanraden. Wat een fantastisch levensverhaal.